Opowiadanie "Koralik" rozdział 37.

                                                               37.

         Blue przebudziła się nieco zmarznięta. Nie otwierając oczu wydała z siebie cichy pomruk, czując już na powiekach pierwsze promienie słoneczne. Zaraz po tym otworzyła oczy, lekko marszcząc nosek. Dan widząc to zaśmiał się cicho, patrząc z dokładnością na jej twarz. Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Kompletnie był wybity z tego co szykuje dla niego obecny dzień, że ma koncert, że Blue będzie musiała wyjechać za kilka godzin. Jak na razie skupiał się, że leżą razem w łóżku, nadal nie ubrani. Z dokładnością sapera rejestrował jak cienki materiał kołdry zsunął się na jej ciele.

- Ty już nie śpisz?- zdziwiła się Blum przeciągając się leniwie.

- Już jakiś czas temu się obudziłem.- odpowiedział ochrypniętym głosem. Blue jeszcze bardziej zdziwiła się. Równie dobrze ona mogłaby przespać jeszcze kilka godzin. Nigdy nie miała dość snu. Taka dziwna zależność.

- Tylko nie mów, że obudziłeś się wcześniej aby mnie podglądać.- zaśmiała się, żartując. Dan jednak uciekł wzrokiem gdzieś w bok, a swoje szalone włosy odgarnął na tył głowy. Przy okazji zagryzł dolną wargę,  wzdychając nieco. Blu widząc to wszystko sama zalała się rumieńcem.

- Ah...- szepnęła również patrząc gdzieś na przeciwległą ścianę. Wzięła jednak głębszy oddech i uniosła się na łokciu, jednocześnie przytrzymując drugą dłonią materiał na piersiach. Dan zerknął wtedy na nią, nachylił się nad jej ramieniem i ucałował nagie ciało.

- Nie pytałem wczoraj... jak piosenka?- zapytał sprytnie zmieniając temat.

- Pisałeś ją z premedytacją?- odbiła piłeczkę unosząc brew do góry. Smith pokiwał głową, a na jego wąskich ustach znowu pojawił się uśmiech, sprawiający,  że w jego policzkach pojawiły się pociągłe linie.

- Jak wtedy przyjechałem do Londynu... i ty w nocy spałaś... ja nie mogłem... Przeniosłem cię na łóżko i... samo wyszło.- tłumaczył nieco dukając. Mała przypomniała sobie słowa, które mówił wtedy, myślała że to sen, okazało się to refrenem piosenki.

- A więc... wyszło na to, że ktoś napisał o mnie piosenkę...- szok był wymalowany na jej twarzy. Dan ujął jej podbródek, uniósł się wyżej na poduszkach, po czym pocałował ją z tęsknotą.

- Nie umiałbym chyba inaczej... ująć słowa. Nie wiedziałem co z nami będzie, ale wiedziałem, że gdy usłyszysz tą piosenkę... nawet gdybyś nie przyjechała do mnie tu... to byś wiedziała. - wyjaśnił próbując prosto zobrazować swój pomysł. Miał racje. Wzajemnie znali się już na tyle aby takie rzeczy były dla nich jasne. Brunetka dotknęła jego lekko zarośniętego policzka i pogładziła go ostrożnie. Nie umiała, jednak znaleźć słów na ten moment. Nie chciała jednocześnie zapełniać go „kocham cię”. To słowo było dla niej zbyt istotne, zostawiała je jedynie na ważne okazje. Jednak on również poczuł, że tą chwilę można zbyt łatwo zepsuć. Oboje byli ludźmi którzy jak kochali to tylko jedną osobę niemal na wieki, jednocześnie utrzymując minimalizm swych uczuć.

           Dalszy dzień był ich dniem. Dan chciał jak najwięcej czasu poświęcić właśnie jej. Wiedział, że napięty grafik pozwoli mu się z nią zobaczyć dopiero za kilka tygodni. Przed Bastille gorący czas, przez co zaniedba ukochaną. Jak zwykle dokonywał wyboru. To Blue musiała być świadoma, że dopasowuje się do jego życia, że to ona musi znaleźć dla niego czas wtedy kiedy on go miał. Zasada bycia w związku z kimś pokroju Dana. Był perfekcjonistą i swej pracy nie umiał wykonywać na pół gwizdka.

          Chicago było pięknym miastem zwłaszcza gdy miała przy swoim boku Dana, który opowiadał jej o każdym miejscu z fascynacją. Mogli by równie dobrze być jedynie w parku, a dziewczyna byłaby zachwycona jednak on chciał coś dla niej bardziej wyszukanego. Wieczór szybko się zbliżył, a Blue wraz z Caro musiały pożegnać się z ukochanymi. Były łzy, uśmiechy, pocałunki... wiele. Jeszcze w czasie pakowania się Blue w pokoju hotelowym Dan wygrał wojnę. Ich pożegnanie było bardzo namiętne. Zrobili TO. Jednak i tak za mało. Blue zawsze będzie za mało Dana, jego jasnych oczu, i ust które cicho na pożegnanie jej wyszeptały w największej tajemnicy znów wyznanie uczuć. Aby nie zapomniała. Umiałaby zapomnieć? Nie. Dla niej to uczucie znaczyło zbyt wiele. Bała się, jednak bo była świadoma jak łatwo mógł ją obecnie zranić. Bolało to uczucie jak połknięta żyletka. Bała się jednej myśli, czy kiedykolwiek będzie ważniejsza od koncertów? Od pasji?

           Dni mijały niczym odbite od stempla. Mieszkanie, studia, rozmowa z Danem. Czasami wyskakiwała do brata i Petera. Jednak coś się w niej złamało. Nie mogła nie mieć życia bez Smitha. Pamiętała zbyt dokładnie co się stało w czasie wywiadu gdy zgasło światło. Nie dawało jej to spokoju, dlatego skierowała swe kroki do ukochanego Davida. Ostatni raz, obiecywała sobie dając szanse komuś kto znał się na psychologii. Spotkania odbywały się w kompletnej tajemnicy, kiedy David był w pracy. Wtedy przyjaciel stosował na niej psychoterapię, rozmowy o dokładnym przebiegu tamtego wydarzenia. Na nowo rozdrapywała straszne rany, na nowo uczyła mówić się o tym wszystkim. Nie raz przerywała z krzykiem, nie raz chciała uciekać. Peter jednak dawał jej siłę i dozę spokoju, na tyle aby nie bała się w samotnym pokoju zasnąć. Z dnia na dzień było lepiej. Szykowała się na dzień w którym sama będzie mogła objaśnić wszystkim to co się stało. Jednak przed nią jeszcze było wiele pracy.

          Pierwszy listopada zapowiadał się strasznie nudno. Caroline miała iść na imprezę do swego domu, aby pojednać się z Monicą, która właśnie miała pierwszą przepustkę z poprawczaka. Emily miała w ten dzień masę pracy przy bibliotece, gdzie organizowali jakąś potańcówkę dla licealistów. Jedyna i najlepsza opcja to spędzenie czasu z dwójką wspaniałych facetów. Pierw postanowili iść na zakupy, aby zaopatrzyć się w całą górę słodyczy, świec oraz mrożonej pizzy. Żadnej osobie z grona nie chciało się męczyć z gotowaniem. Oczywiście chłopacy nie szczędzili też swoich portfeli na alkohol. Z sześcioma, dużymi paczkami wrócili do kawalerki Davida.

- Mała, masz napij się.- zaśmiał się brat podając jej taniego szampana, po którym szybko wpadała w błogi stan.

- Wiesz że nie lubię pić.- skrzywiła się.- Poza tym po północy ma dzwonić Dan, nie mogę być pijana!- zmarszczyła nosek na samą myśl. Każdą z rozmów traktowała jak mszę na której musiała być.

- Właśnie dlatego pij.- stwierdził Peter otwierając jej butelkę.

- Za dużo o nim myślisz.. niech sobie facet nie myśli, że będziesz na każde jego zawołanie!- David chyba nigdy nie zamierzał zmienić zdania na temat ukochanego siostry. Brązowooki podał jej butelkę więc wzięła z niej podłużnego łyka. Skrzywiła się na smak bąbelków w ustach.

- Gdybym was nie znała bym pomyślała, że chcecie mnie upić i wykorzystać!- zaśmiała się pozwalając chłopakom działać z świecami i innymi rzeczami, które miały ich przygotować do tego wieczoru. 

Kiedy Peter zgasił elektryczne światło, a w salonie zagościło to miękkie z świec dziewczyna poczuła się jeszcze bardziej bezpiecznie i błogo. Jednocześnie też dobiegła ją myśl tęsknoty. Brat usiadł koło niej na kanapie i podał miskę pełną białych pianek oraz długi patyczek jak do waty cukrowej.

- Jak tam sprawy z ogniem?- zapytał David. Blue zeszedł uśmiech z ust i spojrzała na Petera.

- Tajemnica lekarska? Serio?- rzuciła w niego poduszkę.

- Musiałem mu wyjaśnić...- bronił się brązowooki.

- Już myślałem, że leci na dwa fronty.- dodał brat próbując ratować swojego ukochanego z opresji. Blue prychnęła po czym jednak odpuściła.

-Poprawiło się. Może nie jest jeszcze idealnie ale patrz... siedzę w pomieszczeniu pełnym świec i nie panikuję. Jest lepiej... ale proszę nie mów nikomu o tej sprawie. Ja chce... chce coś zmienić. Dopóki jak się uporam i wrócę do normalności to będzie dobrze...- wytłumaczyła. David z lekkim uśmiechem pokiwał głową na znak, że rozumie po czym ucałował siostrę. Był z niej dumny. Żadne wcześniejsze próby uzdrowienia jej z tej fobii nie dawały skutków. Teraz nawet na spokojnie zaczęła opalać piankę nad ogniem świecy. Czas spędzili oglądając filmy, raz udało im się nawet na jakimś muzycznym kanale zobaczyć teledysk do Bad News chłopaków. Oczywiście Blum zabroniła wtedy im wydawać z siebie jakichkolwiek dźwięków. Usta w tym teledysku wydawały jej się zbyt korzystne i jej. Gdy wieczór dobiegał północy, a jej butelka była na tyle opróżniona aby mieć mniejszy problem z wstaniem na równe nogi.

- Chłopacy... siku mi się chce.- jęknęła zdając sobie sprawę jak bardzo ma miękkie nogi. David zaśmiał się również w podobnym stanie co siostra. Jedynie Peter w tym zbiorowisku był trzeźwy. Miał niezły kabaret patrząc na rodzeństwo.

- To idź.- stwierdził niebieskooki.

- Nie mam nóg!- westchnęła, a David wpadł w paniczny śmiech.

- Pijak!- klepnął ją mocno w kolano śmiejąc się. Blue aż syknęła z bólu.- Pijak i kłamca! Jednak je czujesz!- śmiał się jeszcze głośniej. 

Nagle ktoś natarczywie zaczął dzwonić do drzwi. W dziwny sposób dwójka zaczęła śmiać się jeszcze głośniej. Peter wywrócił oczami po czym wstał i poszedł otworzyć drzwi. Nagle do salonu wleciała zapłakana Caroline. Z trudem łapała oddech.

- Patrz jaki ma zajebisty makijaż na Halloween! - wybuchnął David niemal spadając z kanapy na podłogę. Blue bolał już brzuch od śmiechu. Dopiero gdy spojrzała na przyjaciółkę nieco się zdziwiła.

- Blue...- jęknęła przyjaciółka. Peter stanął za nią obserwując rudowłosą z zdziwieniem.

- Znowu się pokłóciłaś z Kyle?- westchnęła Blue chcąc wstać z kanapy ale nie mogła.

- Dan miał wypadek... jakiś... ktoś go w czasie Flaws... miał nóż...- jąkała. - Nie mogli się do ciebie dodzwonić...- jej usta drżały. Uśmiech z twarzy Blu zniknął. Oczy zrobiły się większe i z trudem złapała pierwszy oddech. Cisza zapiszczała w uszach.

- Głupie żarty stroisz w ten dzień...- próbowała się uśmiechnąć, jednak Caroline zacisnęła w dziwny sposób usta. Spojrzała na pozostałych. Widziała w ich oczach ból, zdziwienie ale i też obawę o jej reakcję.

- Blu...- szepnął David wstając z podłogi. Dziewczyna w sekundzie odzyskała trzeźwość umysłu. Nie docierało jednak do niej to co właśnie przyjaciółka jej mówiła. Jaki Dan? Na pewno nie jej...

- Mamy lot do Ameryki za dwie godziny.- mówiła szybko Caro ocierając łzy. Dopiero teraz na policzkach Blum pojawiły się pierwsze łzy. Zacisnęła dłonie na kolanach.

- To nie możliwe... Dan za chwilę kończy koncert i zadzwoni...- mówiła omijając wszelkie realne bodźce. Peter wiedział w jakim szoku jest dziewczyna. Usiadł obok niej na kanapie i zacisnął jej dłoń w swojej.

- Dan jest w szpitalu.- znała ten jego ton. Zawsze tak mówił kiedy docierał do jej świadomości. Jej szklane oczy spojrzały na niego po czym wybuchnęła przeraźliwym płaczem.

              Dwie godziny to za mało aby uciszyć w sobie emocje, ale też za dużo w takich momentach. Każda minuta wydawała jej się za długa. Obawa była za duża. Nie wiedziała co zostanie na miejscu. Czy jedzie aby potrzymać Dana za rękę i czekać aż mu się polepszy, czy też jedzie się z nim pożegnać. Podkrążone oczy od łez były zbyt widoczne, przez pobliskich gapiów którzy na lotnisku się jej przypatrywali. Wyglądała zbyt odpowiednio na ten dzień. Samolot wydawał się zbyt powolny, myślami błądziła po tym co musiało się wydarzyć. Co miało wpływ na tak okrutny postępek jakiejś osoby. Czy nikt nie sprawdza ludzi, których się wpuszcza na koncerty? Na lotnisku czekał na nie Will, który zawiózł dziewczyny do szpitala. Przed salą czekał na nie Woody, Kyle i dwóch innych facetów. Chris od razu przytulił brunetkę, która próbowała trzymać się w kupie.

- Blubluś!- jęknął Kyle. Od razu wziął ją w ramiona gdy tylko Woody ją puścił. Pociągnęła nosem próbując nadal być twardsza niżeli była.

- Co z nim?- zapytała Caroline zapłakana już od samego wejścia. Choć niezbyt przepadała za Danem, teraz obawiała się o jego życie tak samo jak pozostali.

- Miał operację... doba zdecyduje...- odpowiedział krótko jeden z dwóch nieznanych mężczyzn.

- Muszę do niego wejść...- powiedziała Blue stając na równych nogach odszukując wzrokiem sali gdzie może leżeć Smith.

- Blue, to nie ma sensu... on śpi.- powiedział Woody patrząc na nią błagalnie.

- Nie ma sensu? - wysyczała walcząc nadal z łzami.- Mówicie, że może została mu pieprzona doba, i ja tej doby nie mam spędzić przy nim?- jej głos był hardy lecz nieco piszczący. Will przetarł dłonią oczy. Starał się być najbardziej twardy z Bastillowej ekipy. Kyle nawet nie chował swych czerwonych oczu.

- Gdzie on jest?- zapytała ciszej.

- Sala 312.- powiedział William nie chcąc zabraniać dziewczynie tego spotkania.

         Od razu odszukała wzrokiem owego numerka. Niedaleko. Ruszyła bojąc się postawić każdy z kroków. Nadal do niej nie docierało. Czego się spodziewać? Przełknęła z trudnością ślinę po czym nacisnęła klamkę. Ciemność jaka panowała w pokoju była niesamowicie nieprzyjemna. Od razu ją to zmroziło, tak samo jak zimno. Przy łóżku świeciła mała lampka, jednak poza konturami twarzy Dana nic więcej nie widziała. Odszukała dłonią na ścianie przycisku do zapalania światła. Gdy jasność pojawiła się w pomieszczeniu Blue go ujrzała. Blade usta, niemal papierowa twarz, bezwładne ułożenie ciała, ciemne włosy które opadały mu na twarz, pełno pikających urządzeń, które były zależne od jego ciała. Blue niemal zsunęła się po ścianie.

- Dan!- pisnęła z łamaniem się wszelakich murów w jej ciele. Woody z korytarza zobaczył ją i wbiegł do pokoju.

- Blue do cholery!- przeklną głośno pod nosem podnosząc ją z ziemi. Ona nie mogła oderwać wzroku od ciała swego ukochanego. Była wściekła na łzy kiedy  zasłaniały jej jego obraz. Bała się mrugnąć aby go nie stracić.

- Choć, przewietrzysz się.- poprosił perkusista próbując ją wyprowadzić z pokoju.

- Nie! Nie Chris!- wyrwała mu się z objęć i z trudem oddychała.

- Blum...- szepnął.

- Chcę z nim być... sama.- odpowiedziała wycierając dzielnie łzy. 

        Nie patrząc na jego obecność odwróciła się w stronę leżącego na łóżku. Nie miał zapewne świadomości, że tu była. Przysunęła sobie do jego łóżka jakiś fotel po czym na niego usiadła. Z obawą zerknęła na jego dłoń wystawioną za materac. Niepewnie, stopniowymi ruchami przybliżyła swoją dłoń do jego. Kiedy dotknęła jego skóry zdawał się zbyt zimny. Niemal zdławiła kolejny atak histerii. Gdyby nie słyszała znanych sobie dźwięków maszyn, zaczęła by krzyczeć, że Dan nie żyje.

- Co oni ci zrobili?- wyszeptała przybliżając jego dłoń do swego policzka. Nie mogła uwierzyć,  że jej nie odpowie. To było zbyt bolące. Nigdy nie uwierzyłaby komukolwiek, że do czegoś takiego może dojść. A jednak. Jego mama miała rację bojąc się o niego.

- Nie zostawiaj mnie teraz samej!- wybłagała wyciągając drugą wolną dłoń aby odsunąć włosy z jego twarzy. 

          Płacz szybko nie ustąpił. W ciągu nocy, którą Blue spędziła na fotelu, trzymając ciągle Dana za rękę, zjawili się rodzice chłopaka, następnie siostra i jej mąż. Ciągle nowe osoby się pojawiały w sali, co chwile ktoś wchodził i wychodził jednak nie dziewczyna. Żadnymi siłami nie szło jej odciągnąć od Smitha. Była jak w hipnozie, prócz oddychania niczego nie potrzebowała. Zaschnięte łzy na jej policzkach nawet jej nie przeszkadzały. Popołudniu następnego dnia zrobiło się ciszej. Rodzice poszli na obiad, od którego stroniła Mała. Została z nim sama. Wyczerpanie dawało o sobie znak. Przysypiała oparta o materac jego łóżka. Po kilku godzinach drzemki poczuła ten jeden wyczekany ruch dłonią, a następnie kolejnych kilka. Blue uniosła szybko głowę przez co trochę zakręciło jej się w niej. Akurat w tym momencie, jedząc sobie serowe czipsy wszedł do pokoju Kyle, mlaszcząc nieprzystępnie.

- Mówię ci Blubluś, tyle tych papierków na policji wypełnialiśmy...Nie wiem czy przypadkiem nie podpisałem gdzieś tam zgody na publikację mojej wyczepiastej biografii z okładką z kocimiętki!- prychnął i dopiero stając naprzeciw niej, po drugiej stronie łóżka Dana zauważył jej minę.

- Cholera umarł?!- przestraszył się, a jego czipsy upadły na ziemię.

Dan w tym momencie zakaszlał i nieco się uśmiechnął. Już nie miał rur w swym ciele, które pomagały mu oddychać.

- Choćbym umarł on będzie wciąż gadał głupoty...- wychrypiał Smith nadal mając zamknięte oczy. Blue aż poczuła jak szybciej bije jej serce słysząc jego głos. Momentalnie rzuciła się na niego tuląc się. Brunet syknął z stłumionego przez leki bólu.

- I cholera przez ciebie straciłem tyle dobrych czipsów!- oburzył się brodacz padając na kolana i zbierając jak najszybciej swoje przysmaki.

- Zasada pięciu sekund!- powtarzał.

Dan zaśmiał się znowu z trudem unosząc nieco rękę, by móc pogładzić Blum po głowie. Dopiero wtedy otwarł oczy upewniając się czy to ona. Widząc jej czerwone oczy i policzki westchnął. Nadal był bez siły ale był.

- Śniłaś mi się- powiedział oszczędzając się ile mógł. Przymknął znowu oczy bo tak czuł się lepiej. Blum zaśmiała się przez łzy całując go w usta.

- To dlatego mu stał wacek!- stwierdził Kyle otrzepując kolana po czym oblizał sobie palce od resztek czipsów. - Niby chory, a gotowy. - skwitował śmiejąc się.

- Co?- otwarł nagle jasne oczy marszcząc brwi.

- Nie słuchaj go... Kyle idź po lekarza... i rodziców.- zarządziła.

- Gdyby poprosił mnie Dan, to bym nie polazł... a że ty Blubluś.- westchnął bezradnie, odstawiając srebrną paczkę w nogi łóżka Dana. Jednak przystanął przy drzwiach i chrząknął.

- Dobrze że żyjesz bracie...- po czym wyszedł. Aż Blum się zdziwiła. Wiedziała, że pod tą skorupą luzaka jest bardzo wartościowa osoba.

- Bałam się.- przyznała gdy zostali sami. Dan spojrzał na nią zbierając resztki siły i pogładził jej policzek.

- Ja też... jak upadałem..Wiedziałem, że będziesz czekać.- westchnął i zamknął oczy. Znowu się do niego przytuliła jednak tym razem bardziej ostrożnie.

        Lekarz przyszedł i zbadał Dana. Najgorsze za nimi. Miał cztery raty kute w brzuchu, jeden niemal docierał do wątroby chłopaka, oraz do nerek. Były to mocne i zdecydowane pchnięcia. Chłopacy twierdzą, że Dan musiał stać oko w oko z oprawcą. Ten jednak nie miał jak na razie siły na opowiadanie. Blue postanowiła nie wracać do Londynu, tak jak to zrobiła Caro. Została w Stanach przy Danie. Chłopacy odwołali częściowo trasę. Po dwóch tygodniach wypuścili Smitha z szpitala i zamieszkał w hotelu wraz z Blue. W internecie oraz telewizji całe wydarzenie zostało rozwiane na miliony wątków. Światowi Stormersi zakładali różnorakie strony nienawidzące tego co zaatakował go, oraz wspierające wokalistę. Para jednak była poza tym wszystkim.

- Jesteś moją pielęgniarką!- zaśmiał się Dan kolejny dzień spędzając w łóżku. Rany się na tyle pogoiły aby mógł nie brać leków.

- Chyba jesteś już zdrowy.- stwierdziła odbierając od niego laptopa. Dan chwycił ją za biodro i przyciągnął do siebie. 

- Uwielbiam kiedy nosisz sukienki.- wymruczał. Blue wywróciła oczami to słysząc.

- Brak mi na ciebie słów... za dużo czasu spędzasz Kyle i przejmujesz jego teksty.- mówiła siadając mu na biodrach.

- Jak byłem mały i... wyzdrowiałem to mama zawsze dawała mi nagrodę.- zaczął po czym kąciki jego ust zadrżały. Blue aż się zdziwiła.

- Matko! Co ci mama takiego robiła,  że teraz chcesz tego ode mnie? Myślałam, że miałeś normalne dzieciństwo!- udała przerażoną, a chłopak zaczął się śmiać.

- Kupowała słodycze.- odpowiedział obalając wszelkie insynuacje dziewczyny.

- Ah! Mogłeś tak od razu, zejdę do sklepu i coś ci kupię.- udawała głupią, chcąc wyprowadzić go z równowagi. Nawet zaczęła wstawać, ale silne dłonie mężczyzny przytrzymały ją.

- Miesiąc tego nie robiliśmy... błagam Blue... zawaruję!- jego oczy niemal ją rozbierały. Ona sama nie mogła się mu już sprzeciwiać. Jedynie bezgłośnie pokiwała głową.

- Zamknięte są drzwi?- upewnił się, zdając sobie sprawę, że Kyle mieszka w tym samym hotelu.

Były zamknięte...

Nowy rozdział po ponad tygodniu 0.o

Niemożliwe :C

Zaniedbałam was!!

Zabijcie! 

Miałam go dodać w sobotę ale...

pierw był u mnie narzeczony, później kicha w życiu osobistym.

Ale jest teraz.

W sobotę skończyłam z pracą więc!

będą rozdziały częściej! błahahah!

może już jutro będzie kolejny :) 

a w kolejnym duuużo akcji...

trzy potężne wiadomości!

Dlaczego? 

Cóż... Koralik dobiega do końca.

Obliczyłam, że jeszcze 5 rozdziałów i...

boli ale każda opowieść ma koniec. 

Mam nadzieję, że kolejne opowiadanie też was wciągnie.

Ale jak na razie skupmy się na tym co jest :)

Co sądzicie? 

Jak się podoba?

Zapraszam do komentowania!!!!!

Wasza Tumburulka!

Szykujcie się na masę wrażeń!

Kocham was!