Opowiadanie "Koralik" rozdział 25.

                                                                25.

               Blue otworzyła oczy i pierwsze co napotkała, to biały sufit z niewielkim żyrandolem. Było już jasno. Pierwsza myśl sprawiła, że uśmiech pojawił się jej na ustach. Nie była w szpitalu! Znowu jest wolna. Z westchnięciem odwróciła się na bok i wtedy zobaczyła chłopaka. Spał w czerwonej pościeli, z rozczochranymi włosami.Usta miał lekko rozchylone, a ręce położone, jakby właśnie się poddawał. Blue widząc go z takim spokojem wyrysowanym na twarzy, z delikatnym zarostem na policzkach, poczuła dziwne ciepło. Uśmiechnęła się nie panując nad swoją mimiką. Był przystojny. Z tą myślą oprzytomniała. Nie mogła tak myśleć, ale dlaczego? Niepisany regulamin znajomości z Danem? Być może. Bała się że w momencie kiedy spojrzałaby na niego jak na mężczyznę mogłaby stracić z nim kontakt. A co jeśli znowu by uznał że coś knuje? Nie, nie mogła. Wstała bezgłośnie z łóżka, ścieląc je przy okazji. Wyszła z pokoju wraz z swym bagażem i poszła do łazienki. Prysznic, poranna toaleta i już była gotowa. Wciągnęła na siebie czarne spodnie i brązowy sweterek, dzieńzapowiadał się bardzo chłodno. Na stopy włożyła włochate skarpetki i tak zeszła na dół. Włosy, choć mokre, miała związane w niedbały kok, który wiązała wchodząc do kuchni. Tam spotkała Chrisa, który jadł płatki śniadaniowe, przykładając pudełko do ust i „wsypując” do nich zawartość.

- Smacznego...- powiedziała kiedy pudełko było już opróżnione. Woody zaśmiał się i popukał po brzuchu.

- Coś tam wpadło... zrobisz jajecznicę tą co zawsze?- zapytał niczym dziecko siadając przy stole.

- Łakomczuchu! Nie zmieścisz się w garnitur na ślub Willa.-wytknęła na niego język zgrywając się. Podeszła do wielkiej lodówki państwa Smith i wyciągnęła dziesięć jajek, cebulę, masło i boczek. Patelnia już leżała na kuchence. Blum wzięła się już do pracy.

- Aj tam, kochanego ciałka nigdy za dużo!- zaśmiał się i jednak podszedł do szafek kuchennych by wyciągnąć talerze i sztućce.- A właśnie... nie poszłabyś ze mną na ślub Willa? I tak nie mam z kim iść, a ty to chociaż fajna partia by się pokazać w tamtym gronie.- Powiedział ni to poważnie dając jej kuksańca w bok.

- Woody!- zaśmiała się tnąc boczek.- Dobra partia... i kit... - wzniosła oczy "ku Bogu" i śmiała się głośniej.

- A co miałem powiedzieć? No jesteś ładna, nie wysoka, nie pijesz za dużo...idealna na wesela! A może złapiesz welon? 

Woody był jak taki starszy brat, w dodatku kiedy się do niej tak uroczo uśmiechał nie umiała mu odmówić.

- Ok! Ale obiecaj, że nie będziesz mnie chciał pocałować!- oburzyła się na niby, ale Woody wiedział do czego pije i zaczął się śmiać.

- Sama będziesz jeszcze chciała! Po alkoholu robię się królem parkietu!- ostrzegł opierając się koło niej o szafkę. Blue zaczęła ciąć cebule i nie trzeba było długo czekać, aby popłynęły jej łzy od tego zapachu.

- Już czuję potrzebę!- zaczęła ciągnąć nosem udając rozpacz, w dodatku te łzy! Musiała być przekonująca. Jednak oboje zaczęli się śmiać.

- Daj już to dzieciaku...- westchnął Woody krojąc za nią cebulę. Blue dzięki temu mogła włączyć gaz i położyć na patelni masło. Kiedy Chris pociął resztę cebuli, ona zaczęła gotować pełną parą. 

              W tym momencie chłopak poszedł do ubikacji. Blum pozwoliła sobie ponucić jakiś stary hit z radia, który od kilku dni krążył jej po głowie. Wtedy nagle tuż za jej plecami pojawił się Dan, zerkając jej przez ramię.

- Czytasz mi w myślach z tą jajecznicą.- westchnął zadowolony jednocześnie biorąc głęboki oddech. Ona aż podskoczyła z kwiknięciem, kiedy go usłyszała.

- Wredny jesteś!- jęknęła odwracając się do niego lekko, jednocześnie mieszając jajecznicę. Dan zaśmiał się i usiadł na szafce obok gazówki.

- Woody już wstał?- zapytał, a Blum jedynie pokiwała głową wyłączając ogień i wykładając jajecznicę do miski.

- Chris śniadanie!- zawołała kładąc wszystko na stole. Dan usiadł razem z nią, a zaraz pojawił się drugi chłopak. Zaczęło się grupowe konsumowanie jajecznicy. Blum, widząc jak chłopacy wsuwają uśmiechnęła się wesoło,

- Czuję się jak samotna matka wychowująca dwóch synów.- stwierdziła wtedy obaj na nią spojrzeli. Woody uśmiechnął się i zaczął mlaskać jak dziecko, ale Dan za to zmarszczył brwi.

- Czemu mam być dzieckiem?- zapytał oburzony. 

- A kim niby chcesz być?- zapytała chwytając kawałek chleba w rękę. 

- No chyba oczywiste, że tatą! - stwierdził poważnie jednak kącik jego ust zadrżał.- Poza tym... spaliśmy w jednym pokoju, to zobowiązuje... Żonko! - dodał z przekąsem.

- Spaliście w jednym pokoju?- zdziwił się Woody, odkładając sztućce. Blum patrzyła to na jednego, to na drugiego nie wiedząc co odpowiedzieć. 

- Chrapałeś jak borsuk! W sypialni rodziców wszystko słychać, a pokój Fran jest zakluczony.-zaśmiał się Dan.

              Woody jednak nie wydawał się wcale z tego zadowolony. Spojrzał na przyjaciółkę, a następnie na Smitha. Blu poczuła niemiły dreszcz przez to wszystko. Napiła się soku i postanowiła zmienić temat.

- Kiedy mnie odwieziecie?- zapytała zmieniając temat.

- Planowałem tak zaraz po śniadaniu...- stwierdził Dan

- Może lepiej ja ją odwiozę? Masz trochę pracy w wytwórni...- wtrącił się Woody nadal marszcząc brwi.

- Nie ma potrzeby, dam radę obrócić.- od razu zaprzeczył wstając od stołu. Mała nie rozumiała tego co tu się działo. Jakaś walka kogutów? Dan wstawił swoje naczynia do zmywarki.

- Dzięki Blum, było pyszne... idę teraz się wykąpać. Jak wysuszysz włosy to pojedziemy...- stwierdził i zaraz ruszył schodami do góry.

- Co to miało znaczyć?- syknęła do Chrisa, który stukał palcami w blat.

- Bronię cię po prostu...- skwitował wstając z krzesła i tak jak Dan schował naczynia.

- Przed Danem?- mówiła ściszonym głosem, aby przypadkiem tamten nie usłyszał. 

- Wybacz ale nie mieszkałaś z nim tyle czasu co ja... 

- No ale co to ma wspólnego? 

Woody westchnął bezsilnie siadając znów obok dziewczyny. Chwycił jej dłoń i pogładził ją.

- Dan... jest facetem.- widząc minę Blue, która już chciała coś powiedzieć zatrzymał ją ruchem dłoni.- Mamy tam jakąś swoją sławę, piszczące fanki...Jest wolny i ujmę to metaforą. Lubi zawierać nowe znajomości z fankami.- było widać, że źle się czuł w wyznawaniem takich rzeczy. Blum wzięła swoją dłoń marszcząc brwi. A więc dlatego poprzedniego dnia w szpitalu tak zareagował. Podświadomie wytknęła mu prawdę. Zagryzła dolną wargę analizując to.

- Dlaczego mi to mówisz?- zapytała nie patrząc na przyjaciela.- Nie ślinię się na jego widok, nie lepię do niego rąk, ani on do mnie... więc po co? 

-Chce abyś wiedziała jaki był Dan, w razie czego. Nie trzeba być filozofem żeby zobaczyć, że coś się kroi. - stwierdził po czym wstał z krzesła i ruszył do salonu.

               Blu siedziała próbując to zrozumieć. Myślała, że w stosunku do Dana zachowuje się podobnie jak do Chrisa czy Kyle. A tu takie coś. Aby nie myśleć pochowała resztę naczyń i garnków do zmywarki, którą włączyła. Zaraz wolnym krokiem udała się na piętro. Ciągle próbowała rozgryźć to co mówił do niej Woody, ale nie umiała. Owszem spędzała z Danem więcej czasu, mieli miłą relacje, ale aby była brana przez kogoś z boku jako kandydatka do kolekcji Smitha? Skrzywiła się, naciskając klamkę od łazienki i wchodząc do niej bezceremonialnie. Znowu kwiknęła, widząc Dana owiniętego białym ręcznikiem, jednak kompletnie nie wytartego z wody. Dan zaśmiał się widząc jak stoi wmurowana i nie potrafi wyjść z łazienki.

- Nie krępuj się... ja już skończyłem.- powiedział nadal mając na ustach perfidny uśmieszek, jakby był nawet z tego zadowolony. Blum mrugnęła kilka razy odzyskując świadomość.

- Ach... tak..- jęknęła ruszając ku suszarce, która wisiała koło lustra. Starała się na niego w ogóle nie patrzeć. Miała ze sobą szczotkę, którą od razu użyła na wilgotnych włosach. Dan w tym czasie majestatycznie wycierał swój tors i włosy zerkając na nią co jakiś czas.

- Przestań!- nakazała próbując być poważna i patrząc jedynie w swoje odbicie. On jednak miał inne plany. Stanął za nią i pożyczając jej szczotkę do włosów, którą właśnie odłożyła i zaczął się czesać.

- Nie wiem o co ci chodzi...- stwierdził zagryzając dolną wargę. Blue zaśmiała się sięgając po suszarkę. Włączyła ją biorąc głęboki oddech, przez który miała spoważnieć. Na marne. Dan nie odpuszczał ciągle się w nią zaczepiając.

- Jesteś jednak wredny!- przekrzyczała warkot suszarki. 

          Ten jedynie uszczypnął ją w biodro i wyszedł zadowolony z łazienki. Mała odetchnęła z ulgą śmiejąc się przy tym. Patrząc w lustro zobaczyła rumieńce, które dostała na policzkach. Zacisnęła usta. Najprędzej powodem tego jest ciepłe powietrze.- wymyśliła na poczekaniu. Zaraz wyschły jej włosy, ale szczerze bała się wyjść z łazienki, aby nie spotkać czasem znowu Dana bez ubrań. Pierw uchyliła drzwi, nasłuchując czy nikt tam się nie plącze. Pusto. Przechodząc holem, obok pokoju Dana usłyszała jak sobie śpiewa.

- Już jestem gotowa... - krzyknęła krótko i aby czasem nie otworzył drzwi, wraz z swym bagażem, który stał w holu, zeszła do salonu dość szybkim krokiem. Tam ubrała na swe nogi czarne kalosze. Chrisa nigdzie nie było. Zaraz za sobą usłyszała kroki. To Smith schodził po schodach, podrzucając w dłoniach kluczyki od samochodu.

- Jedziemy?-zapytał, zaczesując jedną dłonią swoje mokre włosy. 

- Przeziębisz się. 

- Bzdura... w dodatku, jak myślisz skąd bierze się ta zniewalająca fryzura?- zapytał po czym z zadowolona miną pokiwał głową.- Tak, to zasługa takiego traktowania włosów.- zacmokał po czym zaśmiał się biorąc jej bagaż. Wyszli zamykając dom i wsiedli do samochodu.

- A co z Chrisem?- zapytała zapinając pasy.

- Pewnie pojechał do mieszkania Caro...- wzruszył ramionami odpalając samochód.

               I ruszyli. Droga z Londynu do miasta gdzie wychowywała się Blum, nie zajmowała więcej niżeli godzina. Co więc robili przez ten czas? ''Bili'' się o to jaką stację muzyczną będą słuchać. Kompromis padł na BBC1. W reklamie pomiędzy piosenkami, nagle padła reklama „My playlister”. Aż zdębiała słysząc głos Kyle i Dana.

- Będziecie puszczać swoje piosenki?- zapytała zdziwiona, jednocześnie pogłaśniając tą krótką reklamę.

- Dziś o 21.- dodał niemal w tym samym czasie co Dan w reklamie. Blue zaśmiała się, zapamiętując aby włączyć owe radio o tej godzinie.

             Nim się obejrzała już byli pod jej domem. Serce aż jej ścisnęło się z radości, że wróciła w końcu. Ile jej nie było? Kilka ładnych tygodni.

- Moja Wicia pewnie mnie już nie pamięta.- stwierdziła wysiadając z samochodu. 

- Wicia?- zdziwił się.

- No królik...- wyjaśniła podchodząc do drzwi wyjściowych i otwierając je.

             Była pewna, że nikogo nie ma. Rodzice ostatnio spędzali całe dnie u babci. W salonie zobaczyła klatkę z swoim królikiem, którego przywiozła z Francji. Otwarła ją i wyciągnęła szaro-biało-czarnego królika z brązowymi oczami.

- Malutka! Pani wróciła.- pocałowała istotkę w małą główkę i od razu zdała sobie sprawę, że nadchodzi zima. Skrzywiła się czując na wargach futerko zwierzaka.

- Lepiej nie zbliżaj się z tym czarnym sweterkiem. No chyba że chcesz mieć go okłaczonego.- uprzedziła widząc jak Dan już podchodzi do niej z wyciągniętą ręką. Odłożyła królika na dywan, aby mógł sobie pohasać. Chłopak podał jej jakąś teczkę.

- Tutaj są twoje recepty i te wszystkie papiery, które dostałem w szpitalu przy wypisie.- dodał. Blue przejęła je, otwierając ową teczkę i przeglądając wszystko dość szybko. 

- Jakim cudem je dostałeś? Nie należysz do rodziny...- stwierdziła cicho skupiając się na czytaniu tego co tam zapisali.

- Po tylu dniach stwierdzili, że jestem kimś jakby z rodziny.- uśmiechnął się nieśmiało, wkładając ręce do kieszeni.

- Jakby?-zapytała unosząc wzrok na niego. W jego policzkach zrobiły się przemiłe kreseczki, kiedy się tak uśmiechał.

- No... uznali, że tak jakby chłopakiem...- zacisnął usta próbując znowu nie szczerzyć się jak wtedy w łazience. 

- Ah... a ty za pewne tego nie prostowałeś?- zamknęła teczkę i próbowała być poważna ale nie umiała. Przegrana uśmiechnęła się zaciskając wargi.

- A niby po co?Mi to tam nie przeszkadza...- skwitował to wzruszeniem ramion, które miało dodać temu zdaniu niezobowiązującą nutę. 

              Jednak jego oczy zostały wesołe i dziewczyna zauważyła w nich dziwny błysk. Stali tak chwilę wpatrując się w siebie, aż Blum przeszły ciarki i spojrzała gdzieś na bok. Dan zareagował chrypnięciem. Oboje zaczęli się zachowywać, jakby chwila nie miała miejsca. Blum ruszyła do kuchni, a Smith zaraz za nią powolnym, wręcz leniwym krokiem. 

- Wiesz Blum, miałem cię prędzej o to pytać... Za dwa tygodnie jest ślub Willa, i czy nie chciałabyś pójść ze mną jako osoba towarzysząca?- zapytał opierając się o framugę drzwi. Blue aż się lekko skrzywiła stojąc do niego tyłem.

- Będę świadkiem, no i wiem, że będziesz trochę sama siedzieć w czasie uroczystości. Będzie jednak Kyle z Caro i Woody... na pewno się tobą zaopiekują... - mówił łagodnie z wielką nadzieją w głosie. Zacisnęła rękę w pięść czując jak jej się żołądek ściska.

- Nie mogę Dan.- powiedziała ciszej niżeli planowała. Odwróciła się do niego przodem z żalem w oczach.- Chris wyprzedził cię rano...Już mu obiecała.- widziała jak jego twarz się zmienia. Jak opuszcza wzrok na podłogę i przeczesuje palcami włosy. Było jej smutno, że musi mu odmówić. 

- Ej ale spokojnie i z tobą potańczę...- dodała próbując dodać mu otuchy.

- Tak... jasne...- odpowiedział jąkając się nieco. Nie patrzył na nią co zabolało. Przed chwilą razem się tak dobrze bawili. Podeszła do niego nabierając głęboko powietrza. Dotknęła jego policzka dłonią, aby na nią spojrzał.

- Nie bocz się jak dziecko...To, że nie idę z tobą znaczy tyle co fakt, że nie będziesz mieć krawatu w kolorze mojej sukienki.- uśmiechnęła się, opuszczając jednocześnie dłoń. Dan zaśmiał się.

- Racja...- westchnął prostując się. Przez to był od niej jeszcze bardziej wyższy.

- Jeśli nie możesz iść ze mną na ślub to... umówisz się ze mną w weekend?- zapytał szybko, ucinając końcówki słów. Chciał jak najszybciej to powiedzieć, aby czasem nie stchórzyć. Brunetka pierw zrobiła wielkie oczy ale zaraz się uśmiechnęła kiwając głową na zgodę. Momentalnie Smith odzyskał wiarę w siebie i na jego twarzy pojawił się szczery uśmiech, a oczy odzyskały znajomą dziewczynie iskrę.

- To ja...ja dam ci znać o której po ciebie przyjadę...- zaczął znowu się jąkać. Było to tak urocze, że Blum zaśmiała się lekko.

- Chyba dziś masz dużo pracy...- przypomniała mu.

- Ah... tak... - ruszył nagle ku wyjściowym drzwiom. 

            Blue ruszyła za nim uśmiechając się szeroko. Wyszedł z domu ale w połowie trawnika stanął i odwrócił się przypominając sobie, że o czymś zapomniał. Wskoczył trzema krokami na ganek, gdzie stała dziewczyna i złożył na jej policzku krótkiego buziaka. Uśmiechnął się do niej i wrócił do samochodu, jakby dostał skrzydeł.

- Pamiętaj... dziś o 21!- krzyknął wsiadając do samochodu uradowany jak małe dziecko. Blue z trudem łapała oddech, nie wierząc w to co się działo. Oparła się o drewniany taras patrząc jak Dan kiwa jej ruszając samochodem. Szybko zniknął jej z oczu. Wróciła do domu, zamykając za sobą drzwi. Usiadła w salonie, gdzie kicała Wicia i dopiero teraz dotarły do niej myśli.

Umówiła się na randkę z Danem.

No i stało się...

Zbiorowe piski i kwiki

za 3...2...1... :D

Podjęłam wyzwanie związane z randką Blan,

to tak jakbym miała na siebie wylać wiadro wody! :D

Trochę długo szło mi pisanie ale jest.

No ale wynagrodziłam wam to 

prawie nagim Danem,

więc chyba mi wybaczycie? :D

Zapraszam do komentowania!

Pozdrawiam was kłębuszki :)

Miłego czytania!

*to powinno być na górze ale trudno :D*

Wasza Tumburulka!