Opowiadanie "Koralik" rozdział 23.

                                                               23.

               W końcu mogła rozmasować sobie nadgarstki. Lekarze stwierdzili, że nie zrobi sobie krzywdy większej niżeli już zrobiła. Chwała im za to. W dodatku okazało się, że nie zbzikowała. To co pamiętała, miało miejsce w realnym świecie. Coś jej ulżyło ale jednocześnie zyskała kolejny ciężar. Wszyscy musieli widzieć jej napad histerii. Mogli pomyśleć tylko o jednym, że jest psychicznie chora. Kto z kimś takim chciał się zadawać?Nikt. Podciągnęła długie rękawy swej koszuli nocnej i dopiero wtedy zauważyła jak jej jasne ciało przerywają podłużne, czerwone rany. Skrzywiła się dotykając ich. Nie czuła jednak bólu. Może dali jej jakieś leki? Kto wie. Była tak nafaszerowana środkami uspakajającymi, że jedna dawka na ból nie zrobiłaby większej różnicy. Wieczorem rodzice pożegnali się z nią i pojechali do domu uprzedzając, że zjawią się w godzinach popołudniowych następnego dnia. Dla niej nie robiło to większej różnicy i tak cały dzień przespała. Była wymęczona, w dodatku te leki. Noc wydała się niczym pstryknięcie palcami. Obudziła się koło południa. Czuła się jakby za dużo wypiła, wszystko krążyło w pokoju. Miała tak zawsze gdy za długo spała. Jęknęła odwrócona twarzą do jasnego okna. Słońce ją oślepiło w pierwszej chwili. Kiedy wydała z siebie dźwięk usłyszała, że ktoś koło niej się poruszył. Od razu spojrzała na to miejsce. Na niewielkim fotelu siedział... Dan. Trzymał w swych dłoniach telefon, jednak obecnie jego jasne oczy spoczywały na niej. Widząc jak marszczy nosek uśmiechnął się jakby mu ulżyło.

- Witaj śpiąca królewno.- powiedział próbując nie zaśmiać się. Miała tak słodką i zdziwioną minę.
- Przyćpali mnie tak mocno, że mam omamy?- jęknęła zastawiając oczy dłonią.

            Serio nie wierzyła, że Smith mógł być w szpitalu psychiatrycznym. Niestety do takiego szpitala dziewczyna trafiła. Dan słysząc jej słowa zaśmiał się i przybliżył fotel uważając aby nie zapiszczał nieprzyjemnie kiedy go przesuwał. Usadowił się bardzo blisko jej łóżka i dotknął prawej dłoni, która bezwiednie leżała na białej pościeli. Blum spojrzała na niego zaskoczona. W stosunku do niej miał bardzo ciepłe dłonie. 

- Nie jest ci zimno?- zapytał z troską w głosie. Naprawdę dla niej to było dziwne.

- Poprawka... to nie mnie przyćpali... to ciebie.- stwierdziła poprawiając się na poduszce. Dan uśmiechnął się w ten uroczy sposób opuszczając głowę i przyglądając się swoim nogą. Nadal jednak trzymał dłoń na jej dłoni.

- No co? Masz zimne dłonie!- dodał na swoją obronę i dopiero wtedy wyprostowując się, zabrał dłoń.

- Nie wiesz, że zimne ręce, dobra w łóżku?- powiedziała z automatu i dopiero po tym ugryzła się w język. 

             Jej brązowe oczy zrobiły się większe. Dan aż zaniemówił po czym wybuchnął śmiechem. Oboje zaczęli się śmiać i dopiero po chwili Blum przypomniała sobie o tym wszystkim co się wydarzyło kilka dni temu. Spoważniała nieco marszcząc brwi. Spojrzała na swe przedramiona gdzie była podrapana. Chłopak to zauważył i oparł łokcie o swe kolana pochylając się ku niej.

- Ej... spokojnie...- powiedział łagodnym tonem. Czuł się niesamowicie winny za to co miało tam miejsce. W dodatku myślał o niej takie złe rzeczy. Gdyby wcześniej wiedział tyle faktów o niej, to może to wszystko inaczej się potoczyło.

- Jak spokojnie? Zachowałam się jak... strasznie mi głupio...- schowała twarz w dłonie. - Dlaczego ty w ogóle tu jesteś? A trasa?- zapytała przypominając sobie o tym całym świecie.

- To nie twoja wina... przeżyłaś co przeżyłaś... i tak cię podziwiam... 

- Coś ty powiedział?- zdziwiła się patrząc na niego. 

            Dan nagle zdał sobie sprawę, że powiedział o kilka słów za dużo. Przeczesał swoje włosy palcami i wstał z fotela. Podszedł do okna i oparł czoło o szybę. Po chwili podszedł do jej łóżka siadając po lewej stronie przy stopach dziewczyny.

- Kiedy cię odwieźli do szpitala... wszyscy się o ciebie baliśmy i denerwowaliśmy. Najbardziej czuł się winny Woody... no i... powiedziałem o kilka słów za dużo... znowu.... i... powiedział nam o wypadku...- mówił jąkając się. Obawiał się, że gdy na nią spojrzy zobaczy emocje które jeszcze bardziej pokopałyby jego poczucie winy. Siedział nerwowo bawiąc się swoją bransoletką.

           Blue jednak siedziała oniemiała. Znali jej sekret... znali to o czym chciała zapomnieć. Dan wiedział. Po raz kolejny zostało pokazane jak wielkim nieszczęściem jest. Zagryzła dolną wargę skulając się nieco. Jednak czy mogła być zła na Chrisa? Długo milczał i godził się na jej wolę. Pewnie znowu ją bronił w ich oczach. Nie, na perkusistę nie umiała być zła. Zawsze chciał jej dobra. Spojrzała na Dana odchrząkając.

- Wiecie co tam się stało?- zapytała zmieniając temat. Chłopak spojrzał na nią lekko zdziwiony, zapewne nie tego się spodziewał i pokiwał głową.

- Okazało się że na koncert weszła też siostra Caroline... wniosła petardy...- uciął widząc jak Blue nie dowierza w to co mówi. Usta jej się uchyliły.

-Biedna Caroline. - szepnęła. Dan nie zrozumiał o co jej chodzi jednak szybko dodała.- Będzie sądzić, że to jej wina...Wiesz co z nią?- zapytała.

- Kyle u niej jest, bała się o ciebie jak wszyscy ale gdy usłyszała że się obudziłaś ulżyło jej.- tłumaczył.

           Blue uśmiechnęła się z lekko załzawionymi oczami słysząc, że Kyle wrócił do rudowłosej.

- Dlaczego nie przyszła? - zadawała całą górę pytań. Jednak Smith pierwszy raz w życiu nie grymasił i nie wymijał ich.

- Wiesz... chciałem iść na pierwszy ogień...bo ja jeszcze cię nie przepro... 

- Puk puk!- weszła do pokoju matka Blum z wielkim uśmiechem. Dan przestał mówić i spojrzał na owa kobietę uśmiechając się do niej.

- Dzień dobry...- przywitał się lekko podnosząc dłoń.

- Oj... przeszkodziłam wam?- zapytała. Blue, aż się zdziwiła widząc jak się matka zachowuje w stosunku do chłopaka. Dan wstał i podciągnął spadające spodnie.

- Nie, nie... Ja... może wskoczę do automatu po kawę...- stwierdził podchodząc do drzwi. - Przynieść ci coś?- zapytał patrząc na Blue. Ta jedynie przecząco pokręciła głową. Dan wychodząc skiwnął do kobiety i zamknął za sobą drzwi.

- Miły chłopak...- stwierdziła matka siadając na fotelu, który wcześniej przesunął Smith.

- Mamo!- jęknęła Blum znając ten ton. Zawsze tak mówiła kiedy przyuważyła swoją jeszcze nieletnią córkę z jakimś chłopakiem.

- No co? Chyba mogę tak powiedzieć o kimś, kto co dziennie przychodził do szpitala aby dowiedzieć się co jest z moją córką.- stwierdziła dając córce buziaka w czoło.

- Jak „co dziennie”?- zdziwiona Blue aż nie dowierzała w to co mówi.

- Leżysz to Blum trzy dni...Już pierwszego miałaś tu całe zbiorowisko chłopaków... 

- Z Bastille? 

- Bo ja ci tam wiem skąd oni przyjechali... Chris tam z nimi był.- mama dziewczyny nie orientowała się w zespołach muzycznych. Wywołało to pomimo wszystko uśmiech na twarzy Blum.

- Na następny dzień był Chris i Dan... wtedy go poznałam... no, a dalej przychodził tylko on. Bardzo dobry i ułożony chłopak...- zachwalała bruneta kobieta. Blu wywróciła oczami i westchnęła głęboko.

- Czy ty zawsze musisz być taką ignorantką? Zostaniesz na starość sama i będziesz płakać.- Stałe stwierdzenie matki które ona i David słyszeli nie raz.

- Zanim zaczniesz mnie swatać, to pierw lepiej abyś się dowiedziała jakie rzeczy się działy... 

- Wiem... David mi powiedział o tym fakcie z podsłuchem.- wyjawiła matka bez żadnego ale. Czy oni grupowo mieli dzień mówienia prawdy. Blue była bezsilna.

- Jednak nie po to przyjechałam...z twoją babcią jest gorzej i...musimy się nią z ojcem zająć... David będzie wpadał co dziennie, za niedługo cię wypiszą...- martwiła się o córkę.

- Mamo jedź od razu do taty... nie siedź ze mną proszę...ja sobie dam radę...Dan jest, na pewno chłopacy wpadną... tam jesteś potrzebna.- poprosiła Mała. Babcia była po wylewie i miała momenty kiedy nie mogła nawet wstać z łóżka. Tata Blue był jedynakiem, przez co cała odpowiedzialność spadała na niego. Kobieta pogłaskała twarz dziewczyny i się uśmiechnęła delikatnie.

- Przepraszam Bluś...

- Mamo...- jęknęła słysząc ten ton. Zawsze tak mówiła gdy się obwiniała. Miała coś po matce. Wtedy do drzwi zapukał Dan. Uchylił drzwi niepewnie, nie wiedział czy nie przeszkadza.

- Wejdź wejdź... ja muszę wracać...Blue jak coś będzie się działo to dzwoń... David jest na miejscu u Caroline więc chwila moment i jest u ciebie. - dała jej całusa w czoło i wyszła z sali żegnając się z Danem. Chłopak usiadł obok niej na łóżku i podał jej małą buteleczkę soku pomarańczowego.

- Zdobyłeś serce mojej mamy...- powiedziała odbierając buteleczkę.

- Serio?-zdziwił się marszcząc przy tym nieco czoło. Blue pokiwała głową pijąc sok. Nawet nie wiedziała, że tak zaschło jej w gardle.

- Za mocno o mnie dbasz.- zaśmiała się i zerknęła za okno. Słońce świeciło przyjaznym sierpniowym blaskiem. Dan jednak tego nie skomentował. Zaczął pić swoją gorącą kawę ale się skrzywił. No tak, te z maszyn nie są takie dobre.

- Wyjdziemy na spacer?- zapytała nagle wpadając na pomysł.

- A możesz?- spojrzał na nią.

- Mogę i nawet muszę... mam dość tych białych ścian. Poza tym nie jestem już podłączona do kroplówek. - wyjaśniała. Smith nie był jednak pewny.

- Pójdę po lekarza... jak się zgodzi to idziemy.- od razu po tym wystrzelił jak z procy. Blue nawet nie mogła się sprzeciwić. 

             Kiedy dostali niemal błogosławieństwo od lekarza Blum mogła poczuć w końcu ciepłe powietrze na swej twarzy. Szła obok Dana na wielki ogród, gdzie wypoczywali inni pacjenci z większymi chorobami niżeli ona. Udali się do oddalonego drzewa z dwuosobową huśtawką. Usiedli na nią i Blue aż zamknęła oczy z rozkoszy. Dan milczał odpychając ich od ziemi by miarowo mogli się bujać. Panowała przyjemna cisza, pomimo że dobiegały ich różne krzyki innych przebywających w tym czasie.

- Blum...- odezwał się w końcu Dan. Dziewczyna spojrzała na niego i zauważyła że znowu jest poważny i bardzo skupiony. - Bo zacząłem zanim twoja mama przyszła... 

- Ah tak...- przypomniała sobie, podciągając nogi tak by zwinąć się na boku w kłębek. Położyła głowę na drewnianym zagłówku i dała mu czas na ułożenie sobie tego w głowie

- Zbyt łatwo cię oceniłem... to znaczy zbyt łatwo wsadziłem cię w ramy kogoś... Kogoś jak fan... Albo jakaś wtyczka... Nie wiem... jakoś to się nazbierało... Powinienem mieć swój rozum i z tobą porozmawiać... ale myślałem, że będziesz kłamać...Później to związane z Fran... eh...- przeczesał włosy swymi palcami i spojrzał gdzieś w dal.

- Przepraszam Blue...należy ci się o wiele więcej niż przepraszam... ale nie wiem co...-przyznał się szczerze i znowu na nią spojrzał.

          Blue przetarła kącik oka gdzie zebrały jej się łzy. Gdy Smith to zobaczył przysunął się bardzo blisko niej i ją mocno przytulił. Ona chwyciła kawałek jego bluzy kiedy wciągał ją na swe kolana. Tulił ją mocno i pewnie. Mała nawet nie wiedziała kiedy zaczęły płynąć jej po policzkach łzy. On otarł je wierzchem dłoni i ucałował w czubek głowy.

- Ulżyło mi...Dziękuję-wyjaśniła.

- Nawet nie wiesz jak tęskniłem za tobą...- wyznał bardzo cicho jakby sam nie chciał się do tego przyznać. Blue nie umiała odpowiedzieć, bała się psuć tych słów. Też tęskniła i to strasznie. Zbyt mocno.

- Co z waszą trasą koncertową?- zapytała ponownie. Dan się zaśmiał co poczuła na policzku który miała na jego torsie.

- Nie odpuścisz... - stwierdził i pogładził jej plecy.- Do 19 września mamy wolne... 

- Przeze mnie... -jęknęła obwiniając się znowu. 

- Nie tylko... okazało się że Will ma szybciej ślub...- zaśmiał się.- Okazuje się że powoli robi się małe Bastille Junior....- wyjawił i zacisnął usta roześmiany. blue usiadła na jego kolanach tak aby spojrzeć mu w oczy.

- Will będzie tatą?!

Dan jedynie pokiwał głową i dziewczyna aż pisnęła z radości.

Kolejny rozdział, trochę spokojniejszy

ale nie przyzwyczajcie się :)

Jak się podoba?

Zapraszam do komentowania!