Opowiadanie "Koralik" rozdział 39.

                                                               39.

         Bastille obecnie kończyłoby trasę koncertową po Ameryce, gdyby nie fakt przełożonych koncertów przez atak mężczyzny i całą kuracje Dana. Musieli zostać kolejne kilka tygodni aby znowu je „odegrać”. Na domiar tego wszystkiego, sprawa w sądzie wszystko komplikowała. Przynajmniej myśleli tak wszyscy poza Danem. Nadal będąc w za dużym szoku, nie potrafił stawić czoła coraz większemu brzuszkowi Blue, oraz wymaganiom społeczeństwa. Co miał zrobić? Kim miał teraz zostać? Will miał łatwiej, tyle lat znał swoją obecną żonę, jej zajście w ciąże było niczym błogosławieństwo tej dwójki. Jemu los zrzucił torpedę prosto z mostu już po pierwszym ich współżyciu. Zawsze Smith był zagubiony, nigdy nie był przekonany do słuszności tego wszystkiego co w jego życiu się działo, jednak teraz kompletnie wariował. Będąc w USA kompletnie zapominał o ciężarnej ukochanej. Izolował się od świata i stał się chłodny. Nie tego oczekiwała dziewczyna, jednak dawała mu granicę przyzwolenia. Zawsze tłumaczyła sobie, dlaczego tak się zachowuje nieraz będąc po prostu zbyt naiwną idiotką, która zakochała się w kimś bezgranicznie. Jednocześnie musiała myśleć o maleństwie, które rozwijało się pod jej sercem. Lakoniczne rozmowy przypisywała zmęczeniu, mianowicie braku pytań o dziecko przepracowaniem. Jak zwykle była mistrzynią wyszukiwania usprawiedliwień.

         Ostatnia rozprawa jak i zakończenie trasy koncertowej przypadało na sam początek maja. Tego dnia chłopacy wrócili do hotelu z wyrokiem sądu.

- Sądzisz, że dwa lata nie będzie chciał znowu na ciebie zapolować?- zapytał Woody siadając na fotelu w ich wspólnym apartamencie, gdzie każdy miał swój własny pokój. Dan położył się w swych czterech ścianach i patrzył w sufit ściągając okulary oraz rozpinając białą koszulę.

- Ma nauczkę aby nie wtykać wacka gdzie nie ma!- stwierdził Kyle stając w progu jego pokoju. Spojrzał do środka i nie zdziwił go mierny bałagan. - A ty gdzie masz torbę? zaraz wracamy do Londynu...- uniósł jedną brew do góry mierząc przyjaciela wzrokiem. Ten ani drgnął. Przez ostatni czas stał się znowu małomówny.

- On nie jedzie...- westchnął bezsilny Will, stawiając swoje bagaże w głównym salonie pozostawiając swój pokój w idealnym stanie. Kyle aż zakrztusił się własną śliną to słysząc.

- Co do cholery? On nie jedzie? Ten piździelec odstawia szopki?!- zaczął się awanturować sam ze sobą. Woody wstał i beznamiętnie poszedł po swoje torby.

- Kyle zamknij się.- westchnął Dan w końcu uwalniając się od sztywnej koszuli, a następnie zaczął rozpinać swoje spodnie.

- Jakie Kyle zamknij się! Cholera ty na mózg upadłeś? Po cholerę tu zostajesz?!- brodacz ruszył do niego, po czym zawisł nad jego łóżkiem niczym w kreskówkach. Niebieskooki przeczesał włosy.

- Muszę zostać...- westchnął nie mogąc spojrzeć przyjacielowi w oczy.

- Podaj jedyny realny powód dla którego nie pojedziesz z radością pogładzić Blublusiowego brzusia?!- zapytał, a Dan poczuł aż zapach ostrego sosu na swym policzku. Zmarszczył nieco nos pod napływem tego zapachu, po czym odepchnął od siebie brodacza.

- Muszę zostać... nowy teledysk będziemy tutaj nagrywać za kilka tygodni... wrócę za trzy dni.Trzy dni nikogo nie zbawią.- odpowiedział siadając na łóżku tyłem do brązowookiego.

- Jesteś dupkiem.- syknął wkurzony mężczyzna, który był najmłodszy w grupie po czym wyszedł. 

Dan nic nie odpowiedział, nie widział sensu. Może i miał rację. Kyle pomimo swych różnych dziwactw był najbardziej moralnym facetem na ziemi. Czasami mu tego zazdrościł, tej prostoty dziecka w niektórych sytuacjach. Wstał jedynie słysząc jak się zbierają do wyjścia.

- Masz jakiś prezent dla Blublusi? Może mam jej coś przekazać? Zaśpiewać jakąś kołysankę do snu?- dopytywał z nadzieją najwyższy z mężczyzn.

- Jak chcesz to pozdrów ją ode mnie...- powiedział przytrzymując im drzwi. 

Usta brodacza rozwarły się szeroko, jednak Will nie chcąc kolejnej kłótni pchnął przyjaciela ku drzwiom. Woody wziął Kyle za kurtkę i pociągnął do wyjścia. William jednak został i spojrzał na wokalistę nieco lekceważącym spojrzeniem.

- Nie moja sprawa... jednak gdybym nie był ojcem bym się nie odzywał ale... Miałem Blue za cwaną żmiję, która specjalnie cię omotała, a ciebie za kogoś kto chce wierzyć w miłość... jak cholernie myliłem się co do waszych ról w tym związku.- nieco wysyczał to przez zęby wściekły, że Dan okazywał się każdego dnia kimś innym niż przypuszczał.

- Masz rację... nie twoja sprawa.- odpowiedział Smith patrząc gdzieś w bok.

            Kiedy Will zniknął za drzwiami, brunet oparł się o ścianę zjeżdżając po niej do samej ziemi. Tylko on był świadom tego, co dzieje się w jego głowie. Jego niebieskie oczy zamarły w nieruchomym tańcu kompletnie odizolowane od pustego salonu. Jak zwykle chował w sobie tą burzę, która grała mu w środku. Po chwili jedynie wstał i zabrał swoją szarą bluzę. Zamknął apartament na klucz i ruszył w dobrze znanym sobie kierunku. Było już nieco ciemno, więc i zmniejszyła się ilość osób w bocznych uliczkach. Spokojnie mógł zdjąć kapuce z głowy i napawać się jedynie muzyką ulicy. Przystanął na jakimś rogu, a daleka namierzając swój cel. Neonowy napis wabił go. Zagryzł dolną wargę rozglądając się czy aby na pewno ma wolną drogę. Drzwi otwarły się zdecydowanie zbyt łatwo. Na progu buchnęła nijaka muzyka, jak i zapach palący w nozdrza. Alkohol i papierosy.. połączony z potem tańczących. Jak szybko umiał odzwyczaić się od tego hałasu. Jednak teraz wydawało mu się to jedyną ucieczką od nieoczekiwanego ojcostwa. Zamówił przy barze pierwszą setkę. Zapaliła w gardło. Jak dobrze, że nie musiał śpiewać na następny dzień. Nie dałby rady. W przeciągu parunastu minut nałożył szybkie tempo. Chciał wrócić do stanu bezmyślności. Po dłuższych chwilach spojrzał po ludziach wokół niego, dopiero teraz zdobywając w sobie zainteresowanie światem. Niechcący spotkał wzrok, jeden dość natarczywy. Usta kobiety wygięły się w seksownym uśmiechu, odwzajemnił to pchany przez alkohol.

- Cześć...- powiedziała kobieta podchodząc do niego. Spojrzał na jej ciało niemal ociągnięte przez czarną tkaninę której było stanowczo za mało.

         Blue siedziała sama w mieszkaniu oglądając kolejny serial na laptopie z odpalonym wciąż Skype. Przegryzała co jakiś czas zimne ciasto z grubą warstwą masy na śmietanie i czipsy cebulowe. Ostatnio stało się to jej ulubionym smakiem. Wkraczała w siódmy miesiąc, dzięki czemu przyzwyczaiła się do stanów związanych z ciążą. Aktualnie nadal mieszkała u Caro, studiowała i pisała artykuły. Stosunki z rodzicami nieco się ociepliły, jednak nie można było mówić o przełomie. Największe wsparcie miała od Davida i Petera. Planowali nawet wynająć większe mieszkanie aby mogła z nimi zamieszkać.  Blu nie chciała zmieniać niczego, dopóki Dan nie podejmie decyzje. Wzruszając się po raz kolejny tego dnia, z jakiegoś błahego powodu w owym filmie, nagle usłyszała żywe stukanie do drzwi. Uniosła się nieco powolnie z krzesła w kuchni i podeszła do drzwi.

- Blublusia!- krzyknął Kyle rzucając na ziemię torby i porywając dziewczynę w objęcia.

- Kobieto ale ci bebzon urósł!- dodał gdy się od niej odsunął. 

- To jest komplement którego pragnie każda kobieta w w ciąży.- westchnęła z uśmiechem. Momentalnie uklęknął na ziemi i przyłożył ucho do jej brzucha ukrytego pod materiałem bluzki.

- Puku puku grubasku! Wujcio przyjechał! Wyłaź stamtąd! Osiwieję prędzej niż cię nauczę jeść pizzową kanapkę!- oburzył się po czym ucałował brzuch. Blue zaśmiała się głośno ocierając łzy, pozostałości po filmie. Jednak dopiero po chwili otrząsnęła się z śmiechu i spojrzała z nadzieją na klatkę schodową. Czekała zatrzymując oddech. Simmons wstał i zauważył to przez co również jego uśmiech zniknął z twarzy.

- Nie smutaj mała... nie mógł przyjechać. Załatwia nam teledysk, do nowej piosenki.- tłumaczył sam nie wierząc, że usprawiedliwia kogoś, kogo uważał obecnie za dupka. Robił to tylko i wyłącznie dla dobra dziecka oraz Blue. Zwiesiła głowę jedynie potakując nią. Bolało ją, że przez cały okres ciąży Dan przyjechał do niej zaledwie kilka razy, kiedy to Kyle witał w Londynie co drugi tydzień. Brodacz nie mógł patrzeć na taki stan swojej przyjaciółki. Chciał aby jego „adoptowana” siostrzyczka była szczęśliwa. Uniósł jej podbródek tak aby na niego spojrzała i westchnął bezsilnie kiwając głową.

- Oj Bubluś... już smutasz, a nie dasz mi dokończyć. Dan kazał jeszcze powiedzieć, że bardzo was kocha...- skłamał, jednak Blue była w takim stanie, że chciała w to wierzyć. Zobaczył iskierkę nadziei w jej oczach po czym się uśmiechnęła. Widząc to stwierdził, że musi wyrwać przyjacielowi jaja za to co robi z tą dziewczyną.

- Gdzie Caro?- zapytał zmieniając szybko temat.

- Poczekaj... muszę siusiu.- zaśmiała się na powrót szczęśliwa. 

          Kyle sam uśmiechnął się szeroko słysząc to. W czasie kiedy Blue zniknęła za drzwiami łazienki on zajął się sobą. Oczywiście porwał kilka czipsów maczając je w masie ciasta, zamknął drzwi, zaniósł swoje bagaże do pokoju żony, oraz napisał sms do Dana. Gotowało się w nim coraz bardziej. Dana co prawda znał dużej ale gdyby miał wybierać wybrałby teraz Blue.

- Tępa gnida...- syknął mężczyzna do telefonu po widząc, że Smith nie odpisuje od razu jak to miał w nawyku.

- Kto taki?- zapytała brunetka idąc nieco wygięta do tyłu.

- Emm? Co?- udał głupiego chowając telefon do kieszeni.

- Caro pojechała odwieźć sukienki wróci chyba za ponad godzinę...- stwierdziła wzruszając ramionami.

- I ty tu sama cały dzień?- spojrzał na nią i na jej”tron” z całym wyposażeniem jedzenia i laptopa. Był zaniepokojony tym.

- Brysiek łazi czasami, Wicię wyciągnę z klatki.- wymyślała na poczekaniu z drżącymi kącikami ust. Cieszyła się niesamowicie na przyjazd przyjaciela.

- Ubieraj się! Nie pada... kobiety w ciąży powinny...- nagle wyciągnął telefon, a Blue uniosła brew do góry.

- Powinny?- powtórzyła starając się być poważna, jednak nie potrafiła widząc jak coś wystukuje na szklanym ekraniku i wskazującym palcem każe jej czekać.

- Powinny wychodzić na spacery, ruszać się, jeść zdrowo, nie martwić się, i przebywać dużo z najlepszym przyjacielem Kajlusiem.- przy ostatnim zabawnie poruszał brwiami jawnie czytając jakąś informacje z internetu. Blu wybuchnęła śmiechem opierając się o stół.

- Wikipedia prawdę ci powie... nas nie oszukać.- zacmokał brodacz.

- Mądra ta wikipedia, że o tobie wspomniała.- zauważyła. Chłopak zamrugał szybko powiekami i odrzucał nieistniejącą grzywę końskiej długości.

- Jestem sławny!- powiedział z powagą po czym sam się zaśmiał.

- Zgoda ale pod jednym warunkiem...

         Wieczór drugiego dnia „wolności” od wyrzutów sumienia pod postacią trzech przyjaciół, kończył się podobnie jak poprzedniego. Leżała koło niego roznegliżowana kobieta robiąca swymi ustami rzeczy sprawiające, że każdy mężczyzna przestaje myśleć. Nie chciał znać jej imienia. Tak samo jak tamtej z poprzedniego dnia. Nie starał się nawet zapamiętać ich twarzy. Działał jak z automatu, a im to nie przeszkadzało. Zacisnął po raz kolejny jasne włosy kobiety, w które wplątał swe długie blade palce. Czuł w sobie resztki alkoholu, które zwabiły ich do jego pokoju w apartamencie. Znowu szybciej jęknął. Fala rozkoszy przychodziła tak łatwo. Nie musiał nic robić. W pewnym momencie z hukiem ktoś otworzył drzwi do apartamentu.

- Ale nie może pan tak!- usłyszał damski głos kobiety z obsługi. Blondynka uniosła się nieco ocierając usta gdy do pokoju Kyle.

- Kurwa wiedziałem!- przeklną niemal sparaliżowany widokiem tego co miało obecnie miejsce na łóżku.

- Zazdrosny kochanek?- zapytała bezwstydna blondynka unosząc brew. Uśmiechnęła się zalotnie do brodacza i uklęknęła na łóżku. - Jeśli chcesz to...- jej zachrypiały głos był bardzo zmysłowy.

 Dan zdziwiony tym wszystkim uniósł się na łokciach. Jednak Kyle był bardzo trzeźwy w swych myślach. Zwęził oczy mając chęć siłą wyprowadzić ladacznice z pokoju przyjaciela. Wybrał inny sposób.

- Patrz!- niemal przystawił jej do nosa swój telefon w którym miał zdjęcie najnowszego USG dziecka Blu- On ma dziecko! Jego kobieta czeka na niego tysiące kilometrów stąd! A myślisz, że to pierwsze?! Ha! Ma ich stadko! Używa dziurawych prezerwatyw! Muszę go pilnować wszędzie! - zaczął swoją paplaninę w której poza początkiem nie było ziarna prawdy.

 Oczy blondynki zrobiły się większe. W sekundzie zerwała się z łóżka i uciekła zabierając rzeczy. Zanim dobiegła do drzwi miała na sobie czerwoną sukienkę. Kyle odprowadził ją wzrokiem czekając aż zamkną się drzwi. Jego szczęka była napięta od maksymalnego wkurzenia. Krew dudniła mu w uszach. Sam Dan odzyskał świadomość.

- Kyle...- zaczął jednak w tym momencie zaliczył od przyjaciela porządne uderzenie proste w szczękę z zaciśniętej dłoni. Brązowooki rozmasował pięść patrząc jak nagi przyjaciel zwinął się w bólu na prześcieradle.

- To tylko namiastka tego, co mam ochotę ci zrobić! Najchętniej wyrwałbym ci włosy łonowe z tych wyruchanych jaj! Miałem cię za dupka, a ty jesteś... jesteś... pierdolonym popaprańcem! I wiesz co?! Żałuję,  że ci pomagałem ją odzyskać! Chuja było to warte! Kim ty się stałeś?! Tracisz nas, tracisz Blue...O dziecku nie wspomnę! Lepiej by było gdyby to Woody był na twoim miejscu! Jesteś gówno wart! Gówno! Mydliłem oczy Blue... powiedziałem, że ją kochasz... kurwa skłamałem! I to dla kogo?- krzyczał ostrym tonem. 

Musiał się opanować aby nie zaatakować Smitha. Dana nie bolały obelgi na jego temat. Był świadom, że znowu stał się tym dawnym śmieciem. Najbardziej zabolała prawda, Chris byłby lepszą opcją dla Blue. Przykrył się nieco jakimś wątłym materiałem i usiadł na środku łóżka.

- Kocham Blue.- powiedział przez zaciśnięte zęby. Wzrok brodacza niemal go spiorunował.

- I dlatego przeruchałeś laskę? Albo i kilka?- zapytał sarkastycznie siląc się na spokój.

- Zrozum, że nie wiem co się ze mną dzieje... z moim życiem. Nie podjąłem decyzji... nie chciałem jej ciąży. Nie chce dziecka...- mówił z nadzieją, że przyjaciel go zrozumie. Na marne. Pięść drugiego mężczyzny znalazła się znowu na jego policzku przyciskając go do materaca.

- Nie jesteś ich wart!- po czym napluł na niego wstając. - Dorosły człowiek,  który współżyje musi się liczyć z ciążą mniej czy bardziej planowaną. Sory wielkie, że nikt nie wysłał ci powiadomienia na Twittera, że Blue może zajść w ciąże. I ty kurwa jesteś biedny? Biedy Danio nie będzie mógł wiecznie skakać na scenie. Jesteś męską egoistyczną szmatą. A co z nią? Co kurwa ona dostała od życia? Ty osiągnąłeś swoje marzenia... Ma zaledwie dwadzieścia lat, a jest dojrzalsza od ciebie. Może i mocniej od ciebie nie chciała tej ciąży ale kocha wasze dziecko!

Dan siedział milcząc. Nie umiał odszukać się w tej sytuacji. Kyle popatrzył na niego mając obrzydzenie wyrysowane na twarzy, a następnie ruszył do drzwi wyjściowych. Smith wahał się jedynie sekundę. Wybiegł za nim na hol, trzymając na swym przyrodzeniu jedynie kawałek swojej bluzki.

- Co z dzieckiem?- krzyknął za nim. Brodacz zatrzymał się w połowie kroku i odwrócił się by wrócić do niego.

- Dzięki tobie wyrośnie mu trzecie oko... nie wiem jak Blum zniesie prawdę... To ją zniszczy.- stwierdził patrząc gdzieś w bok.

- Kyle nie mów jej...- jęknął Dan zdając sobie teraz sprawę jaką lawinę swoją głupizną sprowadził. Chłopak prychnął z kpiącym uśmiechem.

- Mam cię jeszcze wyręczać? Wracasz ze mną... powiesz jej kiedy w mieszkaniu będą Peter, David, Woody, ja i Will. Ty i nasza szóstka.- zaczął coś wydłubywać sobie językiem z zęba niemal lekceważąco na niego patrząc. Dan zbyt dobrze wiedział co go czeka. Zwłaszcza z strony brata Blue i Chrisa. Zacisnął usta i wrócił ubrać się.   

Nowy rozdział.

Aż serce bije jak go przeczytałam.

Co sądzicie :)

Mam nadzieję, że końcowe rozdziały będziecie żywo komentować.

Pamiętajcie...

W Koraliku nic nie jest takie jak wam się wydaje :)

Czekam na wasze spostrzeżenia! :)

Nie palcie na stosie za Dana!

Kocham was! 

Jutro kolejny rozdział!

Zapraszam do komentowania!

T.


Ps.
Miałam jeszcze wspomnieć o pewnym moim zakładzie.
Z Alicją założyłam się odnośnie jej bloga. Dziewczyna nie wierzyła w siebie.. zresztą jak każdy na początku gdy zakłada bloga.(ja nadal nie wierzę więc to chyba nie mija) Byłam pewna, że do końca września zdobędzie 2 tysiaki wyświetleń. No i się stało. Jej kara to napisanie rozdziału z postaciami Koralika. Klika
:)