Opowiadanie "Koralik" rozdział 24.

                                                              24.

             Całe dnie spędzała w szpitalu. Osobiście twierdziła, że niedługo dostanie odleżyn i bardziej dostanie na głowę przez siedzenie w owym pokoju, niżeli by wyszła z szpitala. Pogoda paskudnie się popsuła przez co nie mogła wychodzić do ogrodu. Dnie spędzała najczęściej z swoimi gośćmi. Całe tłumy przybywały do niej. Brat, Emi, Caro z Kyle, Woody i nawet Will. Dan był zawsze. Każdego dnia przychodził i spędzał z nią czas jak tylko długo mógł. Zasadniczo Blum zastanawiała się skąd on ma czas. Bastille właśnie nagrywało nową płytę, Smith miał też własne życie prywatne. Nie mogła tego ogarnąć. Uznawała to za rodzaj pokuty jaką sobie wyznaczył, że robi to przez fakt jak się między nimi popsuło przez tamto nieporozumienie. Sama jednak nie umiała przyznać się przed sobą, że wyczekiwała momentu kiedy zapuka do drzwi pokoju z kolejnym pomysłem na spędzenie nudnego popołudnia. Dan się starał i to bardzo. Nie raz zdarzyło im się zasnąć koło siebie na łóżku oglądając jakiś nudny film po obiedzie. Nie mieli z tym żadnego problemu. Uodpornili się na rumieńce czy poczucie dyskomfortu, w momencie kiedy ich ciała się stykały razem. Stało się to naturalne i przyjacielskie.

- Kiedy mnie oni wypuszczą?- marudziła siedząc na łóżku kiedy Dan ustawiał jakiś kanał na starym telewizorze.
- Nie wiem...- westchnął nie mogąc sobie dać rady z sprzętem. - Nie da rady! Umarł śmiercią naturalną...- stwierdził wyłączając telewizor, który zaczął z siebie wydawać dziwne dźwięki.
- Gdybyś w nim nie grzebał to by działał.- stwierdziła wytykając na niego język. Dan zmarszczył nos jako odpowiedź na jej minę. Blue zaśmiała się.
- Mieliśmy taki w domu!- dodał na swoją obronę siadając koło niej na łóżku.
- Aż mam ochotę zadzwonić do twojej mamy i zapytać się czy też zepsułeś wasz...- dźgnęła go palcem w bok. Dan zaśmiał się ponownie przeczesując włosy palcami.
- No dobra... mama później włożyła do niego akwarium z rybkami i kupiliśmy nowy.- przyznał się nie mogąc być poważny.
- Ha! Wiedziałam!- klasnęła w dłonie i położyła się na łóżku wzdychając. Gdy patrzyła w sufit przypomniało jej się coś, o co chciała zapytać już jakiś czas temu. - Dan... jak z Fran? No wiesz... po tamtym.- zacisnęła usta. Czuła się też winna temu wszystkiemu. Smith odwrócił się tak aby na nią spojrzeć i zaczął bawić się sznurówką przy swym bucie
- Jest lepiej...Odcięła się od tego, media zapomniały o tym. Znowu mam święty spokój.- wzruszył ramionami.- W dodatku mama kazała cię pozdrowić i trzyma kciuki abyś wróciła do zdrowia.- chwycił jej dłoń uśmiechając się.
- Powiedziałeś jej?- jęknęła głośno. Nie chciała sławić się faktem, że jest w szpitalu psychiatryczny.
- Dowiedziała się przez fakt tych fajerwerków... polubiła cię pierwszego dnia...No i nie wie w jakim leżysz szpitalu.
No tak, całe wybuchy nie mogły obejść się spokojem. Pokiwała głową z lekkim uśmiechem słysząc jego słowa.
- Chyba mogą sobie podać ręce z moją mamą...- oboje się zaśmiali.
- Myślisz, że jakby się spotkały to chciałyby nas swatać?- zadał nagle pytanie chłopak a brunetka aż się zakrztusiła śliną. Musiała trochę odkaszlnąć siadając na łóżku. Dan zaczął się śmiać pukając ją w plecy.
- To nie jest śmieszne!- wyzwała go z łzami w oczach nadal czując jakby nie mogła oddychać ale było lepiej.
- Było... byś widziała swoją minę. Spokojnie... 
- Związek z gwiazdą... pfff... jeszcze takim? O taki Gerard Butler... albo Zachary Levi to tak... ale ty? - prychnęła przy tym kręcąc włosami. Dan zaczął się śmiać. Widział jak udaje.
- Chcesz być z aktorem? Oni całują i włażą do łóżek niemal na każde zawołanie... ba, im za to płacą!- stwierdził w swej obronie.
- Oj wiem biedaku... boli cię fakt, że ty nic prócz przyjemności nic nie masz...- wytknęła na niego język. Dan nieco spoważniał. Blum to zauważyła. Chciała coś powiedzieć ale on wstał niby po to aby otworzyć okno. Dziewczyna zmieszała się i spojrzała gdzieś w bok.

           I zapadła ta cisza, ta która nie była dla nich lekka ani przyjemna. Blue miała niestety w tym racje. Znał swe życie w trasie, wiedział jaki był i choć nie szczycił się tym, i nie był dumny z tego, był mężczyzną. Nie kochał nikogo, nie miał kobiety życia. Więc dlaczego teraz czuł się winny. Zerknął na brunetkę w łóżku i zacisnął usta walcząc z natrętnymi myślami, które go atakowały. Wtedy do pokoju wleciał Kyle zamykając od razu za sobą drzwi. Chłopak ledwo łapał oddech zdyszany chyba od biegu. Miał w ręku małą torbę podróżną. Blum spojrzała na niego zdziwiona.

- Co ty znowu za cyrki odstawiasz- zapytała, aKyle jedynie kiwnął głową do przyjaciela.

- Wszystko gotowe...- powiedział konspiracyjnie po czym położył torbę na łóżku.

- Dobra... idź sprawdź korytarz...- polecił podchodząc do torby. Otwarł ją i wyciągnął jakiś pęczek materiału.

- Mam nadzieję, że Caroline wszystko dała...- skrzywił się brodacz.

- Najwyżej... idź już.- syknął Dan i spojrzał na dziewczynę kiedy chłopak wyszedł z pomieszczenia.

- Ok, jak dla mnie wygląda to jak słaby film.- Zaśmiała się jednak dan rzucił w jej stronę owy kłębek.

- Przebieraj... zabieramy cię stąd.- powiadomił i wyszedł z pokoju. 

            Oszalał? Spojrzała na ubrania i nie wierzyła. Serio planowali ją stąd zabrać? Czyżby to była ucieczka? Uśmiechnęła się czując przyjemny dreszcz. Już widziała nagłówki gazet „ Bastille pomagają w ucieczce psychicznie chorej z zamkniętego szpitala”. Zaśmiała się szybko zmieniając piżamę na koszulkę z długim rękawkiem, w paseczki oraz rurki, na stopy założyła trampki. Caro pomyślała o wszystkim dzięki czemu rany na rękach dziewczyny, które nadal były widoczne, zostały zakryte. Włosy związała w kucyk. Z pokoju pozabierała wszystkie swoje osobiste rzeczy i wrzuciła do małej podróżnej torby.

- Gotowa?- syknął Dan uchylając drzwi. Emocje, które poczuła Blue były takie przyjemne, że mogła aż piszczeć i tupać jednocześnie z radości. W końcu stąd wychodziła, uciekała!

- Tak...- podeszła do drzwi biorąc torbę. 

             Smith przejął ją od niej i zaraz prowadził za rękę przez szpital niemal ją ciągnąc za sobą. Biedna nie mogła nadążyć za tym jego szybkim chodem. Dziwiła się, że nikt ich nie zatrzymuje. Gdy już wychodzili podjechał przed wjazd dla karetek znany jej samochód. Ostatnio Woody ją nim odwoził. Wskoczyła na tylne siedzenie szybko, a Dan obok niej. Kyle ruszył z piskiem opon śmiejąc się niczym małe dziecko.

- Jesteście szaleni! Matko! A co będzie jak zaczną mnie szukać? Jeśli będzie nadawana wiadomość, że zbiegła psychicznie chora? - zaczynała zadawać masę pytań przez nadmiar adrenaliny. Szpital zgubili już dawno za sobą. 

- Chcesz tam wrócić?- zapytał Dan z uśmiechem. 

- Nie! 

- To się uspokój...będzie wszystko dobrze.- poprosił. 

            Dopiero wtedy zobaczyła, że z tego wszystkiego jeszcze trzymają się za ręce. Szybko go puściła, że niby poprawiając kucyka. Wtedy zobaczyła jak Kyle zerka na nich w lusterku. Uciekła wzrokiem w bok lekko się rumieniąc. 

- Jak tam z Caro?- zmieniła temat bojąc się jakiegoś komentarza z strony przyjaciela. 

- A dobrze, dobrze... pomieszkujemy, planujemy mieć stado kotów, dzieci... i domek ze stawkiem... jak dziadkowie Chrisa.- przeczesał przy tym wąsa.

- Co?!-głos dziewczyny podniósł się o kilka oktaw. Chłopacy zaczęli się śmiać.

- Taki żarcik...-stwierdził. Blue pacnęła go ręką w czubek głowy, a ten jeszcze bardziej się zaśmiał.

- Ciągle się kłócą...- dodał Dan prostując to wszystko. To akurat jej nie zdziwiło.

- Pani z kwiaciarni za to mnie polubiła... już mi kartę vipa chce wyrobić... ino wchodzi tylko pyta jak duża była kłótnia... - wzruszył niby bezradnie ramionami. Blum uśmiechała się słysząc to wszystko. Normalna stabilność jeśli chodzi o tą parę. Niedługo po tym dojechali przed dom rodziców Dana. Blue spojrzała niepewnie na niego.

- Rodzice wyjechali do Afryki gdzie się poznali... mamy pusty dom.- stwierdził wysiadając. Blu zrobiła to samo. Kyle jednak jako pierwszy dopadł do drzwi wchodząc do środka. Dan przepuścił ją w drzwiach i wtedy usłyszała głośne „NIESPODZIANKA!”. Stanęła jak wryta widząc niewielki tłum w salonie. David trzymał okrągły tort, były balon. Trochę wyglądało to jak na balik dla dzieci ale było słodko. Dan podszedł do owej grupy zadowolony z swego planu. Nawet nie wiedziała kiedy została porwana w morze przytulasów. Byli wszyscy: Emi, David, Woody, Caro, Will z swoją narzeczoną, a nawet siostra Dana z mężem. Wszyscy byli tu, aby cieszyć się z jej powrotu do normalności, do zdrowia. Nie było to huczne przyjęcie raczej wspólne spędzenie czasu. Zjedli, pożartowali... nim naszła noc wszyscy wyjechali. W mieszkaniu Caro powstała noclegownia dla Emili, Davida i Kyle'a, Woody wraz z Blum musieli więc przenocować tutaj. 

             Woody zasnął jak kamień na kanapie w salonie więc ani Dan ani Blue nie widzieli sensu aby go budzić. Poszli więc na górę. Blue miała w walizce, którą dostarczyła jej Caroline, wygodny dres w którym postanowiła pójść spać. Miała nocować w pokoju Dana a on w sypialni swoich rodziców. Kiedy jednak leżała już pod ciepłą kołdrą ktoś zapukał do jej drzwi. Nie kto inny niżeli brunet z niebieskimi oczami.

- Śpisz?- zapytał ściszonym głosem przez który dostała dreszczy.

- Nie... coś się stało?- spytała siadając na łóżku. Dan w swoich luźnych bokserkach oraz czarnej koszulce wszedł do pokoju zamykając za sobą drzwi.

- Nic... po prostu Woody śpi w salonie, a nad nim jest sypialnia rodziców... nawet nie wiesz jakie on dźwięki w nocy wydaje... - westchnął nieco zmęczony siadając na łóżku jednak zachowując odpowiednią odległość.

- Oj wiem... on ma to od dzieciaka... krzywa przegroda nosowa...- nie raz jeździła z chłopakami z podwórka na wakacje. Woody musiał mieć zawsze namiot odosobniony od reszty. - Przynieś swoje pościele tutaj... położysz się na ziemi. Wiem, że to nic cudownego ale przynajmniej się wyśpisz... obiecuję, że nie chrapię!- zaśmiała się. Dan w ciemności dostrzegł jej uśmiech. Pokiwał jedynie głową i wyszedł z pokoju. Wrócił po chwili rozkładając na podłodze, zaraz koło jej łóżka, legowisko. Żadne z nich nie zaświeciło światła więc mogli po prostu się położyć. Zapanowała cisza.

- Blum... wiesz..- zaczął Dan cichym głosem jakby nie chciał jej przeszkadzać. Ona przewróciła się na bok, tak aby z góry mogła na niego patrzeć. Gwiazdy i mały księżyc za oknem dawały miłą poświatę. Wszystko było szaro czarne. Smith zerknął na nią i się uśmiechnął.

- Nie uciekliśmy z szpitala bezprawnie... 

- Jak to?- zapytała zdziwiona unosząc się na łokciu. On zrobił to samo z wielkim uśmiechem.

- Wpadliśmy na pomysł aby cię „wyrwać”... abyś się nie zamartwiała i... lekarze wiedzieli... dostałaś wypis...- powiedział prawdę, a dziewczyna siedziała zdziwiona. Po chwili westchnęła i nachyliła się do niego i dała mu buziaka w policzek, w dodatku pogładziła przypadkowo jego kark.

- Dobranoc Dan..- powiedziała łagodnie i położyła się do łóżka.

Wreszcie rozdział, 

miał być 2 godziny temu... przepraszam

zbyt mocno wciągnął mnie  XXX i audycja Bastille.

Więc jest teraz.

Jak się podoba?

Niestety jestem rozkojarzona przez audycję więc... mogą być błędy

więc, więc :)

Zachęcam do komentowania...

Kocham was!

Pozdrawiam:)