Opowiadanie "Koralik" rozdział 12.

                                                                     12.

             Spała dość długo. Carola nie zamierzała jej przeszkadzać, sądząc raczej, że sama się obudzi słysząc ryk jej starej maszyny do szycia. A jednak nie. Minęła dwunasta, a Mała nadal nie wychodziła z gościnnego pokoju. Przechyliła na bok głowę i odrzuciła na stół prawie uszyta sukienkę. Pora obudzić śpiącą królewnę. Poprawiając swe duże okulary otworzyła drzwi i z całym impetem wpadła do łóżka gdzie smacznie spała Blum.

- Wstawaj śpiochu!- zaczęła szczypać przyjaciółkę po rękach i szyi.
- Caro znęcasz się nade mną... - jęknęła narzucając na głowę poduszkę.
- Czyżby? To co robiłaś w nocy, że nie spałaś?- zapytała unosząc się na łokciach.
- Nie mogłam spać a później rozmawiałam przez skype z Danem...-powiedziała całkowicie szczerze zaspana dziewczyna.
               Dopiero wtedy chyba oprzytomniała. Caroline mogła zauważyć jak dziewczyna na moment wstrzymuje oddech. Na ustach przyjaciółki pojawił się uśmiech z wielką chęcią wypytania o wszystko Blue, ale nim zdołała otworzyć usta do mieszkania weszła Monica. Młodsza siostra Caroline. Była specyficzna, może to było powodem dlaczego sama Caro nie chciała jej mówić o wydarzeniu z przeszłości Blue. Jednak ta blondynka była bardzo przebiegła, zawsze chciała być dla swej siostry na pierwszym miejscu przez co podsłuchiwała rozmowy przyjaciółek.

              Wchodząc do gościnnego pokoju głośno westchnęła wywracając oczami.

- A ta nadal śpi?- rzuciła niechętnie opierając się o futrynę. Miała zaledwie siedemnaście lat, twarz aniołka ale drugie dno w sobie.

- Monica!- warknęła na nią ruda jednak Blue od razu usiadła prosto zerkając nieco na przyjaciółkę. Oby ta nic jej nie powiedziała o Danie.

- Mama kazała mi cię zaprosić na jutrzejszy obiad... ale chyba nie pamięta o niej.- kiwnęła na brunetkę.

          Rodzice dziewczyn byli tymi z wyższych sfer. Kiedy Blue trafiła do ośrodka w Francji, Carol chciała jej pomóc. Rodzice mieli wiele znajomości, jak i pieniędzy, jednak dowiadując się o całym wydarzeniu niemal zakazali córce zadawać się z panną Grace. Dlatego teraz dziewczyna czuła, że pani Saade nie zapomniała o niej, to było celowe zagranie. Nie podobało się im, że pomieszkuje u ich córki w wynajmowanym przez nich mieszkaniu. Monica odwróciła się i dreptała do pokoju siostry kiedy nagle wybuchła histerycznym piskiem. Obie zerwały się na równe nogi i pobiegły zobaczyć co się stało. Oczywiście zaspana Blue prawie się obaliła na pierwszym zakręcie, ale dała radę się pozbierać. Wbiegając do pokoju Carol zobaczyły blondynkę trzymającą w dłoni wydrukowane zdjęcie rudowłosej, siedzącej na kolanach Kyle.

- Kurna...- syknęła pod nosem najstarsza z dziewczyn. Blue nie wierzyła, że przyjaciółka wydrukowała to zdjęcie. Musiała je doszczętnie chować nawet przed nią, a co dopiero przed tą nagminną fanką Bastille. Blue aż cofnęła się o krok... jak mogły to wytłumaczyć? Nie mogły.

- Skąd ty to masz!- nagle podeszła bliżej siostry tykając ją palcem w pierś. Caroline była z tych spokojnych i opanowanych, jednak nie spodobało jej się zachowanie dziewczyny. Blue jednak nie chciała rozlewu krwi i chwyciła przyjaciółkę za rękę. Tą którą zazwyczaj „rozwiązuje problemy”.

-Widzisz Monia... Woody okazał się moim znajomym... przyjacielem mego brata. i...- nie zdążyła Blum nic więcej powiedzieć bo blondynka zaczęła znowu piszczeć. Dziwne zachowanie. Rudowłosa miała nawet odruch aby pacnąć siostrę ale przyjaciółka ją powstrzymała.

- Musisz załatwić mi randkę z Danem! Muszę się z nim spotkać... Boże... co ja ubiorę.- zaczęła, zaczynając chodzić po pokoju. Caro w razie czego zabrała od niej swe zdjęcie z Kyle i przydusiła do swego ciała. Blue jednak nie mogła się ruszyć. Jaka randka z Danem? On by ją zabił jeśli by go umówiła z kimś pokroju Monicy. Wiedziała, że to marzenie tej dziewczyny, fanki nad fankami ale... Zacisnęła usta robiąc krok na przód w piżamie w różowe króliczki.

- Monica... nie mogę cię z nim umówić...ani z innym z Bastille... nie tak nagle. Mogę się zapytać ale... oni szczelnie pilnują swej prywatności. Owszem widzą fanów i ich szanują ale... nie mogą spoufalać się z wszystkimi, być pod linijkę.- wyjaśniła bardzo powoli patrząc jak twarz dziewczyny zmienia się diametralnie. W niebieskich oczach pojawiły się łzy. Jej siostra głośno westchnęła, jednak Blue nie była odporna na takie zagrania. Jej serce zmiękło, chyba była zbyt dobra. Podeszła do dziewczyny, wyższej od siebie o głowę i ją przytuliła.

- Postaram się... zrobię co będę mogła.- powiedziała miękko, a na twarzy blondynki pojawił się uśmiech. Łzy zniknęły jak za dotknięciem różdżki. Odsunęła od siebie brunetkę i podeszła do kąta gdzie rzuciła swoją torbę.

- To trzymam cię za słowo... ja lecę... pa.- rzuciła przez ramię i wyszła z mieszkania. Blue aż zdębiała. Nie wiedziała co ma zrobić. Stała z uchylonymi ustami z spojrzała na przyjaciółkę.

- Bardzo jestem ciekawa z kim ją umówisz... Kyle odpada, Dan też, Will wiadomo....- mówiła wyliczając mając z tego niezłą zabawę.

- Nie... Woody? Nie...go nie.- szepnęła marszcząc brwi. Caroline zaśmiała się podchodząc do przyjaciółki i pogłaskała ją po głowie.

- Dasz radę.- westchnęła po czym obie ruszyły zrobić jakieś śniadanio-obiad.

           Jednak dzień był długi, stosunkowo za długi aby nic nie robić. Znowu położyła się na chwilę, całkowicie zmęczona i skołowana. Co dopiero miał powiedzieć Dan który za kilka godzin miał mieć koncert. Aż pożałowała, że nie ma jego numeru telefonu, może by go jakoś wsparła albo chociaż zapytała jak się czuje.

          Westchnęła musząc przeturlać się na plecy patrząc na sufit. Musiała coś zrobić. Chwyciła za swój telefon i wybrała jeden numer. Miała go pierwszy na liście ponieważ ostatnio często dzwonił. Spojrzała na zegarek słysząc kolejny sygnał. Czyżby już mieli zaczynać? Chciała się rozłączyć gdy usłyszała głośne krzyki.

- Blublusia!!- usłyszała głos mężczyzny i bezradnie na jej twarzy pojawił się wielki uśmiech. Zamknęła oczy czując ulgę.

- Hej kosmaczu... Czemu odbierasz telefon Chrisa?- zapytała, a te jedynie się zaśmiał niczym małe dziecko i niemal wyobraziła sobie, że ten poprawia swoje wąsy. Uśmiechnęła się znów. Ten mężczyzna wywoływał u niej naprawdę pozytywne emocje.

- Bawi się swoimi pałkami... jak zwykle... jego fetysz...- stwierdził nadal się śmiejąc. Kyle i jego skojarzenia. Wywróciła oczami.

- Macie próbę...- domyśliła się.

- Mniejsza... gdzie ty w ogóle jesteś? -zapytał ciekawy odchodząc gdzieś na bok. Po chwili wszystko ucichło, dźwięki muzyki i krzyki.

- Ej oddawaj mój telefon!- usłyszała Chrisa i się zaśmiała.

- Gdyby chciała z tobą rozmawiać by mi powiedziała.A nie zapytała.- usłyszała brodacza. Nagle usłyszała jakieś przepychanki. No ładnie. Po tym telefon chyba upadł bo  nastąpił huk i głośne wulgaryzmy obydwóch. Blue aż musiała odsunąć od ucha swój telefon.

- Blue?- usłyszała głos poza tą kłótnią.

-Dan...-ucieszyła się słysząc go, jednak zbyt dobrze zauważyła jego zmęczony głos.- Dlaczego się nie przespałeś?- zapytała niczym matka a ten nieco się zaśmiał.

- Oddam telefon właścicielowi...- odpowiedział zmieszany i usłyszała syknięcie Kyle'a który odszedł od grupki, chyba zły, że nie może sobie z nią porozmawiać. Słyszała natomiast też różnicę w stylu mowy Dana. Chyba zauważyła w czym tkwi szczegół. W nocy byli sami, poza wszystkimi, ciemność dodatkowo dodawała im obojgu odwagi. Szkoda, że to już nie wróci. Polubiła rozmownego Dana.

- Coś się stało?- zapytał od razu Woody nieco przestraszony z trudnością łapiąc oddech. Chyba Kyle dał mu w kość.

- Nie... raczej stwierdziłam, że czas się do was odezwać.- uśmiechnęła się jednak czuła wstyd, że się tak ukrywała. Tak jak po powrocie z zamkniętego ośrodka.

- Ahaaa... i jak się czujesz? Wszystko już dobrze?- zapytał odchodząc dalej od powrotnych krzyków i muzyki.

- Nie romansuj tak! Wracaj do pracy!- zaczął wołać Kyle na co dziewczyna jak i jej rozmówca się zaśmiali.Naprawdę najmłodszy z grupy zachowywał się jak nastolatek.

- Tak... dzięki... przepraszam że się nie odzywałam...- powiedziała ciszej. Mogła niemal wyczuć jak Woody się uśmiecha. Tak dobrze go znała, ostatnio się zbliżyli do siebie, aż zatęskniła.

- Gdzie teraz jesteś? - zapytał zaciekawiony.

- Mieszkam w Londynie...- nie wiedziała czy przyjaciółka chce, aby Kyle się dowiedział gdzie mieszka, więc wolała poczekać.

- Ooo... jutro wracamy do kraju z Rumuni i pojutrze mamy wolne kilka dni...co ty na jakiś wypad? - zaproponował. Na chwile się zmieszała bo zabrzmiało to dwuznacznie, Woody chyba też to wyczuł.

- Weźmiemy Kyle'a i Dana... Znam fajny bar, nie będzie tam żadnych natarczywych fanek... 

- Woody... wiesz że ja... nie lubię już takich miejsc...- zmieszała się siadając na łóżku.

- Ej, ej... spokojnie... tylko bar, żaden koncert z tłumem. Nic się nie stanie.- obiecał jej przyjaciel. - Poza tym jesteś mi coś winna po takim zniknięciu. No i kto by się nie chciał bujać po mieście z Bastille?- zaszantażował ją.

- Czy was grupowo jako zespół uczyli szantażu?- zapytała i za późno ugryzła się w język.

- Grupowo?- powtórzył zdziwiony.

- Wiesz dobra... umówmy się na pojutrze...- szybko dodała.- To powodzenia w Rumuni.- pożegnała się i zakończyła rozmowę. Jejku może zejść z nimi na zawał. Jednak zaśmiała się cicho leżąc na łóżku. Czyżby miała znowu dobrą paczkę znajomych? Kto wie.

              Dzień zleciał powoli. Popołudnie była maskotką przyjaciółki a zarazem wieszakiem. Sprawdzała jak leżą sukienki na innych wymiarach niżeli jej. Były śliczne. Wieczorem zasnęła twardo zmęczona. Nigdy więcej zarywania nocek! Gdy nadszedł ranek weszła na laptopa odpalając Fb. Pokusiło ją aby zobaczyć fanpage Bastille, i oto zalała ją wiadomość. Odwołany koncert i zdjęcie chłopaków przy busie. Było jej ich żal. Wtedy zawibrował jej telefon. Sms.

„Nie wiem czy wiesz... 

Odwołali nam koncert... 

może spotkanie dziś?

 Jednak nie mów nikomu...

Ps. Udało mi się :P”

Na jej ustach pojawił się wielki uśmiech. A to cwaniak. 

Zapraszam do komentowania :)

12 rozdział, jejuś jak to leci.

Zauważyłam, że wam tu jejusiuję :D

Mam nadzieję że się podoba...