Opowiadanie "Koralik" rozdział 5.

                                                          5.

            Ulżyło jej, że to właśnie był on. Poczuła ciepło ale jednocześnie widząc wzrok, ten który tak wiele jej mówił znowu poczuła się nieswojo.

-Hej Woody...- przywitała się. - Coś się stało?- to jedyne co pierwsze przyszło jej do głowy. Przecież ich kontakt nieco stał się ukruszył.

-Nie... to znaczy prawie nie. Dan mi powiedział o tym co Kyle mówił... chciałem cię za niego przeprosić... on już tak ma. - zaczął tłumaczyć przyjaciela. Mała jedynie się uśmiechnęła od niego, nieco odgarniając kosmyk włosów z czoła.

 -Ej... spokojnie, nic się nie stało... owszem trochę mnie przestraszył bo nie wiedziałam czego się spodziewać ale... jest dobrze Chris... nie rób ze mnie jajka.- dodała za w czasu po czym jednak poczuła się dziwnie. Nie powinna tego mówić. On jedynie się lekko uśmiechnął ale widać było w nim smutek.
-Blue...- westchnął odgarniając swe włosy na tył głowy. Obawiała się tego wszystkiego.
- Nie Chris... błagam nie zaczynaj tego...- głos dziewczyny był ściszony, a w niej zbudzała się panika.
- Wiesz że to moja wina... dlaczego nikomu o tym nie powiedziałaś? Dlaczego nie chcesz aby znali prawdę?-słyszała, że chciał dla niej dobrze, że jak zwykle szukał rozwiązania.
- Bo po co? To byłam ja, nie ty... tyle.- jej głos brzmiał trochę za ostro. Po prostu on za często o tym wspominał. Miał zbyt duże poczucie winy. Miała dość już tego, dlatego jak poprzednio dołożyła dłonie do głowy jakby to miało zagłuszyć jej myśli jednak nie płakała, nie umiała tego ukazywać na zewnątrz.
- Martwię się o ciebie...- powiedział po dłuższym czasie kiedy oboje milczeli.
- Wiem Chris... przepraszam. Wiesz że David mieszka w Francji?- postanowiła zmienić temat. Chłopak znał ją, byli przecież tyle czasu w jednej paczce. Dlatego zrozumiał co chce uzyskać. Woody nie był typem ludzi, którzy na siłę chce coś uzyskać. Odpuścił i zaczęła się ich rozmowa. Stosunkowo długa, mieli wiele do opowiedzenia sobie, bardziej jednak Blue próbowała zadawać pytania chłopakowi, jego życie zmieniło się na lepsze w ciągu tych dwóch lat kiedy jej własne było pogrążone w jednym momencie.

Dwa tygodnie później.

            Blue patrząc na ściany swego pokoju stwierdziła że już ma ich dość. Zamiast wyjść z domu wybłagała rodziców o farby. Jej plan? Odmalować pokój. Zabrała się do tego sama, nie chciała w dodatku polegać na nich przy remoncie. 

            Przez całe dwa tygodnie miała dość częsty kontakt z Woodym i Kyle. Zawsze wpadał im w rozmowę, czasami pojawiał się Dan, jednak był jedynie gdzieś tam w tle, siedział czytając lub słuchając czegoś i jedynie kiwał jej na powitanie oraz pożegnanie. Williama wiedziała jedynie raz, z brakiem jakichkolwiek oznak życia pozytywnego.

           Tego dnia kończyła malować jedną ścianę na kolor szary kiedy ktoś zadzwonił do drzwi. Była niemal pewna że to Emilli, która chciała jej pomóc po pracy. Cała będąc niemal ochlapana szarą farbą szła wycierając sobie dłonie w jakąś ściereczkę. Znowu usłyszała dzwonienie.

-Aż tak bardzo ci się pali do malowania?- zaśmiała się podchodząc do drzwi. Gdy je otworzyła oniemiała.
         Za progiem stała gromada ludzi. Może gromada to za dużo nazwane, ale było ich tam z pięć osób, i rozpoznała każdą z nich. Cofnęła się aż o krok tłumiąc krzyk w gardle. Przyłożyła dłoń do ust, a oczy zaszły jej łzami.

         Nim mogła cokolwiek zrobić pierwsza osoba przekroczyła dzielącą ich odległość i chwyciła jedną ręką w talli i podniosła jakby miała zaledwie kilka kilogramów.

-Brata nie przywitasz?-powiedział się śmiejąc i dając buziaka Małej w czoło. Dziewczynie łzy pociekły po policzkach i przytuliła go mocno.