Opowiadanie "Koralik" rozdział 38.

                                                                38.

29 grudnia 2014 /dzień 20 urodzin Blue/

           Zima na dobre zagościła w East Retford, śnieg tak idealnie spoczywał na trawnikach, dachach i całych osiedlach. Miasto zawsze ją czarowało w okresie świąt. Jednak co się działo przez miesiąc? Dan wrócił do trasy koncertowej z chłopakami, musiał jednak ograniczyć swe ruchy na scenie no i przez obawę nie wchodził już w tłum na Flaws. Z innych radości William został ojcem, co prawda wcześniaka ale już cieszył się swoim maleństwem, pierwszym synem. Święta były sielankowym czasem dla Blue i Dana. Spędzali razem całe dnie, jednak na noc musieli grzecznie rozstać się, ponieważ rodzice dziewczyny nie akceptowali ich związku. Jednak nie to było kluczowe. Dzień jej urodzin zbliżał się nie ubłagalnie, a z nim wiadomość. Chciała aby ten dzień zmienił wszystko w jej życiu. Sama nie podejrzewała, że właściwie ono samo weźmie stery i poprowadzi ją na nieznane morza. Z każdym dniem żołądek ściskał jej się coraz bardziej. 

         Tego dnia obudziła się wcześnie rano, całkowicie blada. Było jej niedobrze, a świat wirował. Ostatnio stało to się normą. Jedna myśl związana z tym co chciała dziś swoim przyjaciołom powiedzieć, sprawiała że niemal była wstanie oddać to co jadła na wczorajsze śniadanie. Jak co roku było mróz był siarczysty. W planach miała jednak, spotkanie się z najbliższymi w szczerym polu, przy oddalonej drodze prowadzącej do ich miasta. Prosiła przyjaciół aby nie kupowali jej żadnych prezentów. Nie chciała, chciała natomiast spędzić z nimi ten ważny dzień. 

Kiedy Dan podjechał zaśnieżonym samochodem, latarnie już świeciły znowu znacznie pobladła.

- Nadal ci się nie poprawiło?- zapytał ściągając brwi kiedy ujął jej delikatną twarz w swoje dłonie. Uciekła wzrokiem gdzieś w bok na co on głośno westchnął.

- To z nerwów... dawno tam nie byłam.- odpowiedziała po dłuższej chwili.

- I tak sądzę, że powinnaś iść do lekarza...- upierał się po czym pocałował namiętnie w usta.

 Kochała go tak mocno, jednak z tym wszystkim musiała dać sobie radę sama, właśnie dziś. Wsiedli do zimnego samochodu i ruszyli. Droga zajęła niecałe dziesięć minut. Kto by wtedy pomyślał, że tak niedaleko wydarzy się coś, co zmieni jej życie całkowicie. Na miejscu byli już jej przyjaciele. Kyle i Caro, Peter i David, Woody i Emilly. Chodzili niedaleko wielkiego głazu na którym widniała miedziana tabliczka z nazwiskami. Blue zagryzła wargę mocniej zaciskając dłoń schowaną w rękawiczce.

- Nie musisz tego robić...- szepnął gładząc ją po ramieniu. Czuła jego dotyk nawet pod puchową kurtką.

- Muszę...- odpowiedziała zbierając się do otwarcia drzwi. Wtedy wszystkie oczy skierowały się na nią.

          Ona w ciszy, samotnie ruszyła do wielkiego kamienia. Czuła się jakby miała zaraz rozsypać się w pył. Zrzucała całą winę na zimno oraz wiatr, a nie targające nią emocje. Peter jako psycholog całkowicie odegrał swoją rolę. Dotąd nawet nie odważyłaby się przejechać obok tego miejsca, a co dopiero dotknąć pomnika upamiętniającego śmierć sześciu młodych osób. Znała na pamięć listę ich imion i nazwisk. Czytając je w myślach widziała twarze, uśmiechnięte, ciepłe. Uśmiechnęła się smutno do swych wspomnień walcząc znów z strachem. Dan zjawił się koło niej gładząc plecy dziewczyny. Wtedy odzyskała świadomość i łączność z światem odwróciła się do pozostałych którzy przybliżyli się.

- Blubluś... nie żebym coś, ale na piknik to, to nie jest dobry okres... no chyba, że chcesz sobie iglo-party zrobić.- jęknął opatulony Kyle, mając jedynie wąziutką przerwę na oczy niczym muzułmańska kobieta. Caro od razu dała mu stójkę w bok, a David obrzucił wściekłym spojrzeniem. Woody stał całkowicie wycofany. Miał emocje wypisane na twarzy. Tak bardzo go też bolały wspomnienia.

- Wiem, że każdy wie co tu się stało... wszyscy znają wersję poboczną... świadków...- Blu choć ćwiczyła to wiele razy teraz z trudem dobierała słowa. Biały dymek uniósł się z jej ust.

- Chcę abyście poznali w końcu to co ja... co ja widziałam.

21 maja 2011

        Cała impreza właśnie się wyciszała. Blue jednak nadal nie miała dosyć tańczenia z najlepszymi ludźmi na świecie. Gardło miała zdarte od śpiewu, czerwony kubeczek w jej ręku był już nieco zdewastowany i połamany, przez co nie raz alkohol ściekał jej na rękę. W tej chwili nic nie było ważne niżeli wirujący świat, głośna muzyka i przyjaciele. Uciszała kolejnymi łykami alkoholu wyrzuty sumienia, dotyczące tego jak okłamała matkę tego wieczoru mówiąc, że idzie do Emi. Przyjaciółka zawsze ją kryła choć od kilku miesięcy oddaliła się od niej.

- Wooody!- krzyknęła widząc chłopaka. Podbiegła do niego wieszając się mu na szyi. Klaudia, która podeszła do nich wybuchła perlistym śmiechem.

- Mała... dobrze, że nie ma tu Davida.- wywrócił oczy jednak ucałował ją w czoło.

- Aj tam! Życie jest piękne! Nie znasz dnia ani godziny gdy cię jebutnie! My za to dziś jesteśmy niezniszczalni!- ostatnie zdanie wykrzyczała mu do ucha po czym obie dziewczyny zaczęły piszczeć jak oszalałe. Chris nie miał siły i zaczął się śmiać.

- Zatańczymy?- zaproponował chłopak. 

        Nie musiał dwa razy powtarzać. Blue pociągnęła go na środek parkietu i jej ciało wsparte alkoholem zaczęło ruszać się niczym kierowane na sznureczku przez rytm muzyki. Coraz bardziej zmniejszała się ilość osób na parkiecie aż została tylko wybrana grupa dziesięciu osób.

- Chris! Jedziemy!- zawołał Paul, jedyny trzeźwy z całej grupki,  który tego wieczoru był kierowcą. Jednocześnie było po nim widać pierwsze oznaki zmęczenia, przez zbyt długą noc.

- Już idę!- krzyknął. 

Sześć osób siedziało już w niewielkim busiku, na dworze znowu padał majowy deszcz. Dopiero gdy Woody chciał wsiąść do samochodu Blue stanęła rozglądając się po bokach.

- Co jest mała?- zapytał zdziwiony otwierając drzwi od strony pasażera kierowcy.

- Zapomniałam zadzwonić po taksówkę...- jęknęła chwytając się za głowę. Jej nogi nieco się pod nią uginały. Perkusista zagryzł dolną wargę wzdychając ciężko.

- Co ja z tobą mam...- westchnął odsuwając się od samochodu. - Obiecałem twojemu bratu, że się tobą zaopiekuję więc wsiadaj...- wskazał na samochód.

- Ej... ale co z tobą?- zapytała marszcząc brwi.

- Bezpieczniej będzie jeśli ja pojadę taksówką, a oni odwiozą cię pod dom Emi.- stwierdził. Blue z uśmiechem ucałowała go w policzek.

- Jesteś wielki... ratujesz mi życie.- stwierdziła po czym usiadła na wyznaczonym miejscu obok Paula. Woody zamknął z hukiem drzwi i ruszyli. 

Cała grupka przeniosła imprezę z lokalu do tego niewielkiego samochodu. Blu co jakiś czas zmieniała radiostację co miała w nawyku.

- A Woody się w tobie kocha?- zaśmiała się Laura siedząco obok Toma, Klaudii, Jacob'a i Maxa.

- Głupia jesteś!- bez problemu przecisnęła się przez szczelinę między fotelem kierowcy, a pasażera, ponieważ nie miała zapiętych pasów, nie to co pozostali. Zaczęła szczypać przyjaciółkę po udach. Chłopacy właśnie zaczęli odpalać papierosy na tylnym siedzeniu.

- Blue siadaj!- westchnął zmęczony Paul przerywając nawałnice śmiechów.

- Maruda.- wytknęła na niego język i usiadła na fotelu. 

        W tym momencie coś wybiegło im na drogę. Zwierzak? Kawałek drzewa? Za szybko jechali jak na taką marną pogodę aby móc zlokalizować ową rzecz. Kilka mocniejszych szarpnięć kierownicą. Paul stracił panowanie nad samochodem. Wszyscy krzyczeli. Przelecieli przez zbyt spiczasty rów przez co pojazd niczym torpeda zaczął koziołkować. Bezwładne ciało dziewczyny przez jakiś przeklęty los wyleciało przez przednią szybę, już przy pierwszym koźle. Pchnęło nią niczym szmacianą lalką o ziemię, zaledwie kilka centymetrów od wystających kamieni. Straciła przytomność na kilka minut. Dopiero po chwili otworzyła oczy, czując na twarzy ciepławą ciecz jak i zimną, mokrą ziemię pod policzkiem. Złapała z trudem oddech, czując jak wielki ból wypełnia jej ciało. Po sekundzie zdała sobie sprawę, że była przecież w samochodzie. Uniosła się na rękach z głośnym sykiem. W ciemności nocy odszukała wzrokiem czegoś oddalonego od niej o kilkaset metrów. Zrobiła zaledwie jeden krok do dymiącej puszki, kiedy zaczęło się w niej coś żarzyć. Kolejny krok i już mogła rozpoznać twarze przyjaciół. Nieobecne, zakrwawione, powyginane w nienaturalny sposób. Żar zmienił się zbyt szybko w płomienie. To one sparaliżowały nastolatkę. To co one robiły z jej przyjaciółmi. 

Stała. 

          Jej oczy niczym za karę nie pozwoliły jej uciec od obrazu palonych ciał, znajomych twarzy. To nogi jako pokuta nie chciały się ruszyć z miejsca. Głos uwiązł w gardle. Zbyt szybko ogień lizał skórę przyjaciółek, która po chwili znikała, tak jak ich ciała. Do je uszu dobiegł stłumiony krzyk. Jeden z chłopaków spłonął na pół świadomy tego co się działo. 

Ona stała. 

           Niczym marmurowy pomnik z załzawioną twarzą nic nie mogła czuć. Po chwili dźwięk ognia zmalał w stosunku do krzyku ludzi, którzy z oddalonych domów zaczęli biec na ratunek. Jednak komu? Było za późno na wiadra z wodą. Nie rozumiała tańca mężczyzn wokół sterty pogiętej i gorącej blachy. Niczego nie rozumiała. Czy ona w ogóle tu była? Czuła się jakby świat zwolnił, każdy dźwięk stał się zbyt przeciągły. Słyszała płacze rozhisteryzowanych kobiet, jakiś mężczyzna ją zauważył. Po chwili znalazła się w karetce, a jakiś policjant zadawał jej pytania. Twierdziła, że ma zbyt dużą wadę wymowy,  bo przecież patrząc na jego usta nie mogła rozpoznać żadnego z słów.

- To jej wina!- tylko to zrozumiała przed zamknięciem drzwi karetki,  która zawiozła ją do szpitala.

         Usta drżały jej jeszcze mocniej. To Dan jako pierwszy przytulił ją mocno do siebie Schowała tak bezsilnie swoje ciałko w jego ciepłej kurtce.

- Spokojnie...- wyszeptał. Zaraz do uścisku dołączyli pozostali, w podobnym stanie ducha co dziewczyna. Mężczyźni próbowali być twardzi, jednak nie dziewczyny. Płakali. Dopiero teraz byli wstanie zrozumieć co przeżyła, dlaczego zmieniła się tak drastycznie. Dlaczego to siebie obwiniała, i dlaczego Woody twierdził że to jego wina.

        Po kilku minutach wszyscy znaleźli się już w ciepłym, rodzinnym domu Blue i Davida. Dziewczynie nadal było nieco niedobrze, jednak ulżyło jej. Dan stał się troskliwy, dbając aby było jej ciepło. Uśmiechał się ciągle, szeptał jej do ucha miłe rzeczy, dotykał jej ciała bez skrępowania. Na jego prośbę nawet wypiła ciepłą herbatę, co było dużym wyczynem dla niej. Przy rozgrzanym kominku wraz z rodzicami dwójki, zjedli smakowitą kolację. W pewnym momencie między śmiechami David nieco spoważniał zerkając na Petera. Blue zbyt dobrze rozpoznała mimikę brata. Zanim zdążyła zareagować ten złapał psychologa za rękę i odchrząknął. Matka, z wrodzonym instynktem do swych dzieci zauważyła to co robi jej syn.

- David...- szepnęła.

- Chciałbym wam o czymś powiedzieć... Tato... Mamo...- zaczął nieco trzęsącym się z emocji głosem. Blum spojrzała na ukochanego, który był równie zdziwiony co pozostali. Bała się o swego brata. Dużo musiało go to kosztować odwagi. Czyżby robił to pchnięty przez jej wyznanie w miejscu wypadku?

- Nie wydurniaj się!- prychnął ojciec dopiero teraz zauważając splecione ręce mężczyzn.

- Ja i Peter jesteśmy razem...- powiedział to na wydechu, zamykając oczy. Siostra spojrzała na twarze rodziców. W oczach matki pojawiły się łzy, natomiast ojciec zrobił się czerwony.

- Na głupie żarty ci się zebrało?- syknął jakby reszta nie miała tego usłyszeć.

- To nie żart. Kocham Petera... nazywaj to jak chcesz...- odpowiedział hardo niebieskooki. 

Blue obawiała się w tej chwili jednego, niestosownego komentarza Kyle'a. Ten na szczęście zaczął zajmować się kolejną porcją mięsa, którą wciągał, nie zwracając uwagi na rozmowę.

- W tyłku ci się poprzewracało?!- wstał wkurzony ojciec od stołu niemal przewracając przy tym krzesło. Blum podskoczył nieco przestraszona wybuchem ojca.

- To na pewno da się odkręcić... Może ci się zdaje... poza tym... nie mogłeś tego nam na osobności powiedzieć?- mówiła matka starając się przybierać dobrą minę do złej gry.

- Gnojkowi zachciało się robić sceny przed obcymi!- warknął siwy mężczyzna. Goście dziewczyny zaczęli po sobie patrzeć czując się całkowicie niekomfortowo.

- To nie są obcy! To są przyjaciele! - wysyczał wstając od stołu. Peter nie wiedział jak się ustosunkować.

- David...- próbował go uspokoić, jednak ten odrzucił jego rękę. Nerwy zaczęły szarpać znowu żołądkiem dziewczyny. Zacisnęła dłoń na brzuchu głęboko oddychając.

- Ah?! To może dzięki nim stałeś się... tym czymś!- słowa były zbyt ostre. Twarz chłopaka wygięła się w bólu. Wiedział, że będzie to trudne, ale nie tego się spodziewał.

- Uważaj na słowa.- powiedział zaciskając ręce w pięść.

- Nie tak cię z ojcem wychowaliśmy!- ruszyła poprzeć męża kobieta o brązowych oczach.

- Matka dobrze mówi...Nagle chce zwrócić na siebie uwagę. Wychowaliśmy cię na normalnego człowieka, a ty...- ojciec nigdy nie potrafił na spokojnie rozmawiać. Dlatego teraz krzyczał.

- Może wyjdziemy...- szepnął Dan do Blue, jednak ta przecząco pokiwała głową i wstała.

- Dość!- przerwała kłótnię trójki dorosłych osób.

- Ty się nie wtrącaj! - obrzucił ją ojciec błahym spojrzeniem.

- Jestem w ciąży!- powiedziała w końcu resztkami sił wyszarpanymi przez nerwy tego dnia. Wszyscy umilkli. Matka z wrażenia usiadła przy drzewku iglastym na którym wisiały bombki. Oczy zebranych wbiły się w nią. Czuła jak Dan właśnie przestał oddychać.

- Co? Mi też zarzucicie, że inaczej mnie wychowaliście? A może razem z Davidem wyrzucicie z domu? No co jest gorsze?! Syn gej, czy nastoletnia córka w ciąży z jakimś tam muzykiem?- pytania zapadały bez odpowiedzi w ciszy.

- To w was jest problem...- szepnęła patrząc na rodziców z bólem. Podeszła do brata chwytając go za rękę.

- Ja jestem po jego stronie. Oni też... Ja... ja mam dość już tych nerwów... tego jak ranicie swoje dziecko. Nie chce zostać tu chwili dłużej... nie chcę w życiu zrobić to temu kto jest we mnie.- dotknęła swego brzucha marszcząc przy tym brwi.

          Inaczej sobie wyobrażała powiadomienie bliskich o tym fakcie. Strategia odwrócenia uwagi od pierwszego problemu podziałała. Spojrzała na zgromadzonych. Wszyscy byli w szoku. Kyle jako jedyny uśmiechał się promieniście z oczami wielkimi jak spodki. Spojrzała na Dana. Ten nie patrzył na nią. Pobladł i był poza tym wszystkim. Szok. Rozumiała to. Sama była w szoku gdy okazało się, że miesiączka zbyt długo jej się spóźnia już w Stanach. To w Londynie zrobiła test. Wszystko szczelnie trzymała w tajemnicy zawsze wynajdując multum powodów dla których właśnie tego dnia źle się czuła.

- Chodźmy stąd.-powiedziała przerywając zbyt długą ciszę. 

           Wszyscy niczym jeden mąż wstali. Tylko Dan ciągle był w swych myślach, dopiero gdy Blue dotknęła jego ramienia spojrzał na nią. Zaraz po tym jechali w pełnym samochodzie do Londynu. Dan postanowił odwieść wszystkich do mieszkań, a na końcu pojechać z nią do mieszkania Caro, które obecnie miało stać puste.

- Blubluś ale nie kłamałaś?- pytał zafascynowany Kyle siedząc zaraz za jej siedzeniem.

- Po co miałabym kłamać?- zapytała starając się opanować nerwy. Była już bezpieczna, z dala od rodziców.

- No... aby brata ratować! Jak w serialach! Później byś upychała poduszki pod bluzkę! Wynajęłabyś surogatke aby urodziła ci dziecko! Ooooo! I by było dziecko murzyn... i byś Danowi wciskała kit, że to mutacja genu! Oooo! By pasował do Juniora Willa... Taka czarna wersja Bastille! Will musimy ruchnąć jakieś murzynki!- zaczął tak dużo mówić tyle, że dziewczyna bezsilnie zaczęła się śmiać.

- Caro co on ostatnio za bajki oglądał?- zapytał Woody. Emi została w rodzinnym mieście, a David wraz z Peterem woleli sami jechać samochodem.

- Glee.. pierwszy sezon. Żałuję, że go do tego zmusiłam.- westchnęła rudowłosa.

- Aj tam! Fajny serial! Też chciałbym móc ciągle śpiewać w liceum...idę do klasy, śpiewam, idę do kibelka, śpiewam... prawie jak High School Musical! Oglądałem go z moją siostrą! Pap pap pap pap turi tam...- zaczął nucić jedną z piosenek tamtego filmu dla nastolatków.

          Blue z wielkim uśmiechem spojrzała na spojrzała na Dana który miał bardzo skupioną minę. Cały czas milczał. Chciała dotknąć jego dłoni, która leżała na skrzyni zmiany biegów, jednak zrobił unik. Zabolało. Zacisnęła usta i w swej ciszy poczekała aż znaleźli się sami w mieszkaniu. 

Od wejścia zrobiło jej się za gorąco. Ściągnęła ubrania jakie miała na sobie i ubrała luźny dres. Dopiero gdy położyła się w łóżku mężczyzna przyszedł i usiadł po drugiej stronie.

- Dan...- westchnęła.

- Który to miesiąc?- zapytał niemal lodowatym tonem. Poczuła się jakby oskarżał ją o zdradę. Ugryzła się, jednak w język mając dość kłótni jak na jeden dzień.

- Końcówka drugiego, początek trzeciego...- odpowiedziała. 

Wstała z łóżka i podeszła do biurka w którym trzymała swoje dokumenty. Na samym dnie miała schowane pierwsze USG ich dziecka. Usiadła obok niego i podała mu je. Wziął kartkę w swe długie palce i obracał chwilę. Zatrzymała jego ruch, swoją dłonią po czym westchnęła cicho.

- Ta jasna kropeczka to dziecko.- wyjaśniła wskazując malutki pęcherzyk. Mówiła to z czułością jaką darzyła samą myśl posiadania dziecka z kimś kogo tak bardzo kochała.

- Ja tam nic nie widzę...- odbąknął nie przykuwając do tego uwagi. Blue spojrzała na niego zdziwiona. Ten widząc jej reakcję wymusił uśmiech na swych ustach, jednak nie dosięgał on oczu.

- Wierzę ci na słowo.- dodał próbując dobrze kłamać. Westchnął po chwili przeczesując nerwowo włosy.

- Nawet nie wiem kiedy to się stało...- był oniemiały.

- Raczej brałeś w tym udział.- stwierdziła dziewczyna dotykając jego kolana.

- Musiało do tego dojść przy naszym pierwszym razie...- wyjaśniła.

          Dan skrzywił się na samą myśl z iloma kobietami odbywał jednorazową przygodę, a z żadną nie miał dzieci. Jednak wtedy zawsze uważał, używał swoich prezerwatyw. Przy Blue... kompletnie się zatracił w chwili. Teraz siedział patrząc w ciemne zdjęcie, które kompletnie nic mu nie mówiło. 

Tak samo jak fakt, że będzie ojcem...

Pustka.

Hoho, nowy rozdział.

No i?

Otwarłam przed wami największą tajemnicę Blue...

Jak wasze serduszka?

Jakie uczucia?

Więcej nie pytam...

Wierzę, że opowiecie mi co sądzicie w komentarzach.

Zostawiam więc was :)

Miłego czytania *geniusz piszący to na końcu*

Kocham was :)

PS. 

41 ROZDZIAŁ TO OSTATNI ROZDZIAŁ KORALIKA

Na pewno nie spodziewacie się tego co się stanie!